بررسي تطبيقي بن‌مايۀ عشق به وطن در شعر پايداري فارسي و عربي

ادﺑﯿﺎت ﭘﺎﯾﺪاري ﺷﺎﺧﻪ اي از ادﺑﯿﺎت اﺳـﺖ و ﺑـﻪ اﺷـﻌﺎري اﺧﺘﺼـﺎص دارد ﮐـﻪ ﻧﺘﯿﺠـﮥ ﻣﻘﺎوﻣـﺖ و دﻻورﻣﺮدي ﻫﺎي ﯾﮏ ﻣﻠّﺖ ﯾﺎ ﻗﻮم در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺠﺎوز، ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ اﺳـﺖ. ﺑـﺎ ﻧﮕـﺎﻫﯽ ﺑـﻪ ادﺑﯿـﺎت ﮐﺸﻮرﻫﺎي درﮔﯿﺮ ﺟﻨﮓ داﺧﻠﯽ ﯾﺎ ﺧﺎرﺟﯽ درﻣﯽ ﯾﺎﺑﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﻮع از ادﺑﯿﺎت ﻧﺰد آن ﻫﺎ ﺟﺎﯾﮕـﺎه وﯾـﮋه اي دارد. دو ﮐﺸﻮر اﯾﺮان و ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ از اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮ ﻧﻘﺎط اﺷﺘﺮاك زﯾﺎدي دارﻧﺪ. وﻃﻦ دوﺳـﺘﯽ ﯾـﺎ ﻋﺸـﻖ ﺑـﻪ ﻣﯿﻬﻦ ﯾﮑﯽ از ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﻦ ﻣﺎﯾﻪ ﻫﺎي اﺷﻌﺎر ﺷﺎﻋﺮان اﯾﻦ دو ﻣﻠّﺖ اﺳﺖ. ﻣﻘﺎﻟﮥ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻮﺷـﯿﺪه اﺳـﺖ ﺑـﺎ ﺑﺮرﺳﯽ ﻫﻔﺖ دﯾﻮان ﺷﻌﺮ از اﯾﻦ زﺑﺎن ﻫﺎ و اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ از درﯾﺎي ﺑﯿﮑﺮان وﻃﻦ دوﺳﺘﯽ آن ﻫـﺎ، ﺑـﺎ اﺳﺘﻔﺎده از روش ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ـ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ و ﺗﺒﯿﯿﻦ اﯾﻦ ﺣﺲ در اﺷﻌﺎر آﻧﺎن ﺑﭙﺮدازد. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﭘـﮋوﻫﺶ ﺣﺎﮐﯽ از وﺟﻮد اﺷﺘﺮاك ﻫﺎﯾﯽ در زﻣﯿﻨﮥ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺳﺮزﻣﯿﻦ و اﻓﺴﻮس ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﮥ آن، ﺗﺸﺒﯿﻪ وﻃﻦ ﺑﻪ ﻣـﺎدر و ﻣﺤﺒﻮب، ﻧﺎراﺣﺘﯽ از اوﺿﺎع ﮐﺸﻮر، ﺳﺘﺎﯾﺶ آزادي ﺧﻮاﻫﺎن و ﺑﻬﺮه ﮔﯿﺮي از ﻣﯿﺮاث ﮔﺬﺷﺘﻪ و... اﺳﺖ.