اصل عدم تجسس و استثنائات آن در فقه و حقوق ايران (با نگاهي به روايات)

انسان به وجود پذيرش زندگي در اجتماع، حاضر نيست از آنچه كه فردي ترين مسائل وي مربوط ميشود دست بردارد كه آن همان حريم خود است ؛ كه حريم خصوصي افراد ازمهم ترين مفاهيمي است كه دراكثر مباحث فقهي ونظام هاي حقوقي به ويژه نظام حقوقي ايران به طور جدي مورد تأكيد قرارگرفته است. و از طرف ديگرتجسس كردن يكي از مفاهيمي است كه در حوزه هاي فقه(محتواي آيات وروايات وديگرادله) و حقوقي(قوانين اسلامي) كاربرد مهمي دارد، به طور كلي ازمفادحوزه هاي(منابع) مذكور استفاده مي شود كه اصل اوليه در تجسس، حرمت مي باشد؛اما حكم حرمت تجسس داراي حدومرز خاصي بوده و برتمام مصاديق آن نمي توان حكم حرمت را بار كرد ، بلكه تجسس در مواردي ازحكم مطلق حرمت مقيد(استثناء)شده و به جواز آن دلالت مي كند. پس اين تحقيق با استفاده از روش توصيفي و تحليلي كه براساس ادله اسلامي وحقوقي وهمچنين مباني اخلاقي نگاشته شده تامفاهيم حريم خصوصي افراد وممنوعيت تجسس درقلمروآن را با رويكرد تأمين امينت اخلاقي جامعه مورد بررسي قرار گرفته ،وهمچنين بديهي است استثنائاتي درتجسس وجود دارد كه بارعايت موازين اسلامي وقانوني ضرورت پيدا مي كند؛ كه آن استثنائات هم بر اساس بعضي از مواد قوانين حقوقي وادله عقلي وهمچنين سيره براي موضوعات مختلفي اجازه داده شده است.

no abstract