تاثير تفكر نظم نوين جهاني بر شكنندگي صلح تا عقلانيت جنگ

تحولات عمده در رويه حاكميت و مشروعيت واحدهاي سياسي كه در نتيجه ظهور انقلاب صنعتي فرصت بروز پيدا كرد و با عصر ارتباطات و فن آوري هاي نوين در حوزه رسانه هاي سمعي و بصري توأم شده بود، فرمول بازي را از شكل وابستگي به فرايندهاي داخلي قدرت محلي-بومي به سوي هژمون خواهي جهاني به نفع سياست محض قدرتهاي صنعتي كشاند. اين پروسه كه منعكس كننده توصيف متفاوت و جديدي از ماهيت استعمار كهن كه بر غلبه تمدن صنعتي بر تمدن انساني يا تمدن مسيحيت بر غير مسيحيت تاكيد دارد تحت عنوان نظم نوين جهاني مورد ارزيابي قرار گرفت. در اين مقاله با روش تحليلي-توصيفي به دنبال پاسخ به اين پرسش هستيم كه آيا سيستم نظم نوين جهاني آنطوري كه طراحان آن استدلال ميكنند استانداردهاي لازم و ضمانت هاي موثر براي تبديل شدن به يك مسئله هويتي نظام مند جهت برقراري صلح جامع و پايدار ميان گروههاي مختلف انساني را داراست؟. بر اين اساس نتيجه گيري ميشود كه اگرچه تعامل بر سر برقراري نظم نوين جهاني در سطح بين الملل در برهه زماني كوتاه مدتي همچنين در مناطق جغرافيايي خاص، توانست دستاوردهاي تاكتيكي موقتي براي تثبت صلح و ثبات به همراه داشته باشد اما در كليت، موجب برهم زدن تعادل قوا و فعال سازي جنبش هاي نژادپرستي، گروههاي جداي طلبانه و سازمانهاي افراط گرايي ملي-مذهبي شد و عملا همكاري ميان قدرتهاي منطقه اي و جهاني را به سمت جنگ و خشونت هاي سازمان يافته متمايل مي سازد.

no abstract