بررسي مسئله «فرزندآوري خداوند» مبتني بر استدلال‌هاي فلسفي ذيل آيه 3 سوره توحيد (بر مبناي تفاسير ابن سينا، صدرالمتالهين و علامه طباطبايي)

فرزند داشتن خداوند، از مباحثي است كه در اديان و مذاهب مختلف مورد توجه مي باشد. مسئله تحقيق، آن است كه، »فرزندآوري خداوند « ـ با مباني برهاني ابن‌سينا، ملاصدرا و علامه طباطبايي پيرامون آيه ۳ سوره توحيد ـ چگونه قابل بررسي است؟ روش تحقيق حاضر، تحليلي ـ توصيفي است كه در طول پژوهش، از بازنويسي و واضح‌سازيِ استدلال‌ها، در قالب جداول و گزاره‌هاي منطقي بهره‌گيري شده است. مبتني بر يافته‌هاي تحقيق، ابن‌سينا بر اساس »لزوم ماهيتِ مشترك مابين والد و مولود « فرزندآوري خداوند را باطل مي داند. ملاصدرا سه استدلال مطرح مي كند؛ استدلال اول داراي ضعفِ »تبيين ناكافي مقدمه « است. استدلال دوم، با مباني ايشان در باب حركت جوهري عالم و دوام فيض ناسازگار مي باشد. استدلال سوم ايشان، در مقام مقايسه، تناسب بيشتري با مباني حكمت متعاليه دارد. استدلال علامه‌طباطبايي مبتني است بر ناسازگاريِ فرزندآوري با صمديت، كه نسخه تكميلي استدلال [بر اساس وجوبِ وجود خداوند] ارائه شده است.