جايگاه آموزش چند فرهنگي در آموزش مدرسه اي و آموزش عالي

امروزه نظريه پردازان و محققان، يادگيري و تربيت را مقوله اي فرهنگي مي دانند و باور بر اين است كه يادگيرنده، محتواي آموزشي را در بافت فرهنگي خويش دريافت و تفسير مي كند. از آنجا كه يادگيرنده ممكن است به گروه هاي فرهنگي مختلفي تعلق داشته باشد، بافت فرهنگي يكپارچه و يكدست نيست و بدين ترتيب، آموزش چندفرهنگي ضرورت پيدا مي كند. پژوهش هاي مختلفي در ايران به بررسي كم و كيف آموزش چندفرهنگي در مدارس پرداخته اند و پژوهش حاضر به بررسي روش شناختي و محتوايي اين پژوهش ها پرداخت تا نظريه زيربنايي آن ها را مشخص كند. هدف از اين پژوهش بررسي جايگاه چندفرهنگي درآموزش مدرسه اي وآموزش عالي است.پيش فرض اين تحقيق اين است كه يادگيري هاي آموزش مدرسه اي در زمينه آموزش چند فرهنگي برآموزش عالي تاثيرگذار بوده ونوع يادگيري هاي دانش آموزان در گسترش فضاي سازگاري وتوافق ميان فرهنگ ها و يا ايجاد مانع در آموزش عالي موثر است. روش پژوهش از نوع تحقيقات كيفي (توصيفي-تحليلي) وبه شيوه تحليل اسنادي صورت گرفته است مطالب جمع آوري شده از طريق تحقيق كتابخانه اي وجستجو در محيط هاي وب مورد مطالعه وتحليل قرار گرفته اند.پژوهش زمينه هاي خانوادگي واجتماعي در استهزائ ساير فرهنگ ها، احساس برتري و تعصبات، ضعف اطلاعات ديني در خصوص برابري و برادري همه انسانها، ضعف اطلاعات دانش آموزان از شخصيت ها و آثار فرهنگي برجسته را نشان مي دهد. اين مسائل مي تواند فضاي سازگاري و توافق ميان فرهنگ ها، نگاه عقلاني به فرهنگ ها و پرهيز از انحصار گرايي فرهنگي در آموزش عالي را با دشواري همراه ساخته است.

no abstract