توصيف درون به واسطۀ بازنمايي شهر؛ بررسي جغرافياي ادبي در «بار ديگر شهري كه دوست مي‌داشتم» نادر ابراهيمي

ابراهيمي در اين كتاب داستان عشقي را تعريف مي‌كند كه از دوستيِ كودكانۀ دونفر ريشه گرفته و در جواني به شكوفايي رسيده و در كتاب بار ديگر شهري كه دوست مي‌داشتم توصيف شده است. اين رابطه بيش از آنچه به زمان مربوط باشد وامدار مكان است. در اجتماعات بشري، شهر به عنوان مركز اتفاقات شناخته مي‌شود و داستان نادر ابراهيمي در شهري مي‌گذرد كه جلوه آن در بار نخست سكونت، هيچ شباهتي به شهري كه بعدها روايت مي‌شود، ندارد. اين امر از منظر نقد مضموني و جغرافياي ادبي كه معتقد است بيرون درون را روايت مي‌كند، قابل بررسي و تحليل است. در اين پژوهش از نظرات ميشل كولو بهره گرفته‌ايم تا شاهد استحاله شهر باشيم كه همپاي راوي/قهرمان داستان تغيير مي‌كند، و چرايي اين تغيير در داستان زندگي پرسوناژ نهفته است. در واقع اين متد معتقد است كه بررسي جغرافياي متن، دسترسي و درك جهان متن را ساده مي‌كند ولي در انتها خواهيم ديد علاوه بر اين، شهر همتاي قهرمان حضور فعال دارد و مي‌تواند به‌عنوان يكي از پرسوناژها مطرح باشد.