خودپنداره و تنظيم فاصله‌بينافردي در روابط نزديك: مطالعه‌اي با آزمون فاصله‌بينافردي مطبوع

هدف: تنظيم فاصله‌بينافردي در برهم كنش هاي اجتماعي يك مؤلفه‌اساسي در كيفيت روابط نزديك انسان ها است. اين فاصله در وضعيت هاي روان شناختي و افراد مختلف به شيوه هاي متفاوتي تنظيم مي گردد. هدف از مطالعه‌حاضر بررسي فاصله‌بينافردي مطبوع در افراد واجد خودپنداره‌مثبت و منفي بود. روش: در اين مطالعه 47 دانشجوي واجد خودپنداره‌مثبت با 47 دانشجوي واجد خودپنداره‌منفي در انتخاب فاصله‌بينافردي مطبوع هنگام مواجهه با شخصيت هاي مادر، شريك عاطفي، دوست صميمي، تصوير خود در كودكي، تصوير خود در زمان حال، فروشنده، و دزد مورد مقايسه قرار گرفتند. كليه‌شركت كنندگان به نسخه‌اصلاح شده و كامپيوتري آزمون فاصله‌بينافردي مطبوع در دو حالت منفعل (وقتي ديگران به آن ها نزديك مي شوند) و فعال (وقتي خودشان به ديگري نزديك مي شوند) پاسخ دادند. يافته ها: نتايج تحليل واريانس با اندازه هاي مكرر نشان داد كه گروه واجد خودپنداره‌منفي به طور معناداري فاصله‌بينافردي بزرگ تري را در قياس با گروه واجد خودپنداره‌مثبت حين مواجهه با تمامي شخصيت ها (به جز فروشنده و دزد) انتخاب كردند. نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه ضمن تأكيد بر نقش از خودبيگانگي در تنظيم فاصله‌بينافردي با ديگران، در چهارچوب نظريه هاي روابط موضوعي و دلبستگي مورد بحث قرار گرفت.