خودكار آمدي پژوهشي و عوامل مرتبط آن در دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي خراسان شمالي

مقدمه: خودكار آمدي پژوهشي را مي توان به عنوان قضاوت هاي افراد نسبت به توانايي هاي خود در زمينه پژوهش به منظور سازماندهي و اجراي يك سلسله امور براي رسيدن به عملكردهاي پژوهشي مشخص شده بيان كرد. لذا اين پژوهش با هدف بررسي خودكار آمدي پژوهشي دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي خراسان شمالي انجام شد. روش كار: مطالعه حاضر، مطالعه تحليلي مقطعي كه بروي 240 نفر از دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي خراسان شمالي انجام شد. دانشجويان به روش تصادفي طبقه اي انتخاب شدند. جهت جمع آوري داده ها از پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك دانشجويان و و با استفاده SPSS پرسشنامه خودكارآمدي پژوهشي دانشجويان مورد استفاده قرار گرفت. تجزيه و تحليل داده ها توسط نرم افزار 20 از آزمون هاي آماري توصيفي( شامل ميانگين، انحراف معيار، فرآواني و درصد) و ازمون هاي استنباطي انجام شد. 66 درصد) بوده است. ميانگين و انحراف معيار سن دانشجويان /8) يافتهها: براساس نتايج مطالعه فراواني دانشجويان دختر 155 151 ، ميانگين و انحراف معيار سنجه /24 ±36/ 22/2 ±3/6 سال بود. ميانگين و انحراف معيار نمره كلي خودكارآمدي پژوهشي 02 35 ، خودكارآمدي در روش و اجرا /52 ± 8/ 32 ، خودكارآمدي در مفهوم پردازي 99 /22 ±10/ هاي خودكارآمدي آماري و تحليلي 25 18 ، خودكارآمدي در /69 ± 5/ 12 ، خودكارآمدي گزارش نويسي 76 /59 ± 4/ 31/41 ± ، خودكارآمدي در پژوهش كيفي 39 7/05 9 بدست آمد. /38 ± 2/ 15 و خودكارآمدي در اخلاق 86 /66 ± 3/ مهارت ها و تبحرها 64 نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد، خودكارآمدي پژوهشي در حد متوسط است و براي ارتقاء نياز به مداخلات آموزشي مناسب وجود دارد