شناسايي موانع مشاركت مردم در مديريت شهري تهران: يك تحليل محتواي كيفي

مشاركت كردن در مديريت شهري،موجب افزايش ادراك شهروندان از مسائل خود و نيازهايشان مي‌شود و به ايجاد يك جامعه بهتر كمك مي‌كند.اما،مشاركت اشخاص حقيقي و حقوقي در اداره امور شهر با موانع اداري،تاريخي،اجتماعي و فرهنگي روبرو است.براين اساس،پژوهش حاضر با هدف شناسايي موانع مشاركت شهروندان تهراني انجام شد.پس از مروري بر منابع و تدوين چارچوبي مفهومي درباره مشاركت در مديريت شهري،داده‌ها با استفاده از روش كيفي و مصاحبه‌هاي نيمه‌ساختاريافته با مشاركت 4 گروه از افراد شامل اعضاي سابق و فعلي شوراي شهر تهران،مديران ارشد شهرداري تهران،اعضاي هيئت علمي دانشگاه‌ها و كارشناسان شوراي شهر گردآوري شدند.نمونه‌گيري نظري و هدفمند براي انتخاب نمونه‌ها استفاده گرديد و معيار پايان نمونه‌گيري اشباع نظري بود كه بعد از مصاحبه با 30 نفر بدست آمد.داده‌ها با تكنيك تحليل محتواي كيفي و با كمك نرم‌افزار MAXQDA12 كدگذاري و تحليل شدند.نتايج تحليل داده‌هاي كيفي نشان داد 3 مقوله اصلي و 7 زيرمقوله به عنوان موانع مشاركت در مديريت شهري وجود دارند كه عبارتند از بافت شهر (ساختار شهري، ضعف محله‌محوري)،چالش‌هاي مديريت كلان شهري(مديريت ناكارآمد،تضاد منافع)،موانع سياسي قانوني(رويكرد منفي به مشاركت،سياست‌زدگي،ضعف قانون).به‌طور كلي،در صورت فراهم بودن بسترهاي مشاركت با افزايش سطح تحصيلات شهرنشينان،افزايش نفوذ رسانه‌ها و غيره مي‌توان شاهد حضور فعال ساكنين شهر در مديريت شهري بود.