بررسي جايگاه بوم‌گرايي تفسيري در طراحي بناهاي ميان افزا در بافت تاريخي شهر دزفول با استفاده از روش آنتروپي-تاپسيس

بافت‌هاي تاريخي شهرها به عنوان مجموعه‌اي از ميراث ملموس و ناملموس از هر جامعه شناخته مي‌شوند، اما فرسودگي و تخريب‌هاي ناشي از گذر زمان و از سوي ديگر، حذف تدريجي و يا تغيير عملكرد بعضي بناها در بافت‌هاي تاريخي، اهميت و نياز به توسعه‌هاي درون بافتي و طراحي بناهاي ميان‌افزا را مطرح مي‌سازد. شهر دزفول با داشتن بافت تاريخي شهري زنده، همانند ساير شهرهاي تاريخي با مخاطراتي جهت دستيابي به توسعه‌هاي ميان‌افزا روبه‌رو است. هدف از اين پژوهش بررسي استراتژي ترجيحي متخصصان معماري، شهرسازي و مرمت براي طراحي بناهاي ميان‌افزا در اين شهر مي‌باشد. روش تحقيق مورد استفاده در اين پژوهش به صورت توصيفي- تحليلي، و جمع‌آوري اطلاعات به صورت پيمايشي و از طريق تحليل از طريق آنتروپي-تاپسيس است. همچنين اطلاعات به دو طريق مطالعات اسنادي و ميداني (پرسشنامه) جمع‌آوري شده است. جامعه آماري اين تحقيق 15 نفر هيئت علمي رشته‌هاي شهرسازي، معماري و مرمت دانشگاه صنعتي جندي‌شاپور دزفول مي‌باشند. نتايج نشان مي‌دهد كه انسجام، ارتباط نزديك، معنادار بودن، دلپذير و خوشايند بودن، نوآوري و درنهايت پيچيدگي در زمينه ترتيب اولويت مؤلفه‌ها در ميان سه رشته معماري، شهرسازي و مرمت در ميان متخصصان است و از طرف ديگر اهميت توجه بستر و زمينه در بافت‌هاي تاريخي و همچنين گرايش افراد به زندگي در فضاهاي مدرن در دنياي امروز، نياز به تعيين جايگاه رويكردي نوين در بوم‌گرايي، يعني بوم‌گرايي تفسيري را در طراحي‌هاي ميان‌افزا مطرح مي‌كند.