سياست‌‌هاي بازاري شدن علوم انساني بعد از انقلاب اسلامي ايران

در دهۀ نخست پيروزي انقلاب اسلامي ايران، موجي عظيم در مخالفت با علوم انساني ايجاد شده بود و به سه سال تعطيلي علوم انساني منتهي شد. اين مخالفان معتقد بودند اين علوم مبناي مادّي‌‌انديشي دارند؛ اما امروزه بعد از 35 سال از بازگشايي آن، اين علوم بيش از هر دورۀ تاريخي در ايران به‌سمت مادّي‌‌انديشي حركت كرده‌اند و خود علوم انساني به كالا تبديل شده يا به‌عبارتي بازاري شده‌ است. اين پژوهش به دنبال اين پرسش است كه: «وضعيت بازاري‌شدن علوم انساني چگونه است و چه سياست‌‌هايي دراين‌خصوص عملياتي شده‌اند؟» ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻣﻮﺿﻮع، روش ﺗﺤﻘﯿﻖ در اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ، تحليل تاريخي و شيوۀ گردآوري داده‌‌ها، اسنادي است‌‌. اين پژوهش به‌صورت روﺷﻤﻨﺪ و ﻣﻨﺴﺠﻢ، وضعيت بازاري‌‌شدن علوم انساني و سياست‌‌هاي مرتبط با آن را با دقت بحث و بررسي كرده است. يافته‌‌هاي پژوهش نشان مي‌‌دهند كه بازاري‌شدن، در قالب‌‌هاي مختلفي همچون افزايش پذيرش دانشجوي پولي به‌ويژه در مقطع تحصيلات تكميلي، افزايش استادان حق‌‌التدريس، تبصره‌‌ها و شروط منتهي به درآمد و همچنين پژوهش‌‌هاي پولي رخ داده كه در اين پژوهش، به‌تفكيك دربارۀ آنها بحث شده است. همچنين نتايج كلي نشان مي‌‌دهند كه سياست‌‌هاي بازاري‌شدن علوم انساني، تابع سياست‌‌هاي دولت‌‌هاي مختلفِ بعد از انقلاب(چپ و راست) نبوده‌اند.