نمود ايدئولوژي در لايه‌هاي بلاغي و زباني شعر آييني معاصر در سه‌ دهه اخير

شعر آييني در دهه هاي اخير قلمروهاي معنايي، تصويري و ساختاري جديدي را تجربه كرده است. اين گونه شعري به‌منزله يك متن ايدئولوژيك، ظرفيت تحقيق و بررسي از اين حيث را داراست. پيوند معنادار عناصر شعري با يكديگر را مي‌توان با واكاوي در اجزاي زباني و بلاغي شعر يافت. برخي از متون بافتي ايدئولوژيك دارند و آرمان هاي اجتماعي مذهبي يا فرهنگي گروه خاصي را در خود نهفته دارند. يكي از راه هاي پي‌بردن به اين باورهاي و آرمان هاي جمعي، تحليل عناصر زباني و بلاغي شعر برمبناي اعتقادات و نگرش هاي نويسندگان و شاعران است. اين تحقيق كه به روش توصيفي تحليلي و با تكيه بر منابع كتابخانه انجام شده است، به اين مسئله مي انديشد كه ايدئولوژي خاص شعر آييني را چگونه مي توان با كالبدشكافي زباني و بلاغي رديابي كرد؟ به تعبيري ديگر كدام گزاره هاي بلاغي و زباني بيشتر توانسته اند محمل القاي انديشه و نمايش ايدئولوژي خاصي باشند؟ بررسي ها نشان مي دهد از نظرگاه زباني به ترتيب واژگان نشان دار، تأكيدها و تكرارها، وجهيت افعال و بيشترين رابطه را با كليت متن ايجاد كرده و باعث آفرينش و هدايت حوزه انديشگاني شعر شده اند. ازحيث بلاغت نيز استعاره و تلميح به شكل معناداري توانسته اند چندين برابر ديگر سازه هاي بلاغي، مواضع ايدئولوژيكي شاعران را نشان دهند.