رابطه سبك هاي فرزندپروري و گرايش به مصرف مواد مخدر: نقش ميانجي تكانشگري

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه بين سبك هاي فرزندپروري و گرايش به مصرف مواد مخدر با در نظر گرفتن نقش ميانجي تكانشگري بود. روش: روش پژوهش توصيفي-همبستگي از نوع معادلات ساختاري بود. جامعه ي آماري پژوهش را دانشجويان دانشگاه حكيم سبزواري در سال 1398-1397 تشكيل دادند (7248 نفر). براي انتخاب نمونه، از روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه اي استفاده شد و تعداد 376 نفر (216 دختر و 160 پسر) انتخاب شد. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه تكانشگري، مقياس استعداد اعتياد و مقياس شيوه هاي فرزندپروري بود. براي تحليل داده ها از روش معادلات ساختاري استفاده شد. يافته ها: شاخص هاي برازش مدل پژوهش در وضعيت مطلوب قرار داشتند. سبك ‌هاي فرزندپروري اثر مستقيم معناداري بر گرايش به مصرف مواد مخدر در دانشجويان داشتند. همچنين، تكانشگري در رابطه بين سبك هاي فرزندپروري و گرايش به مصرف مواد مخدر داراي نقش ميانجي معناداري بود. نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش حاكي از برازش مناسب مدل مفهومي پژوهش بود. پيشنهاد مي شود تكانشگري و سبك هاي فرزندپروري به عنوان محور عمده اي در تشخيص انواع اختلالات باليني مانند گرايش به مواد در نظر گرفته شود.