بررسي ميزان تاب‫ آوري و عوامل مرتبط با آن در سالمندان شهر اردبيل

زمينه و هدف: تاب آوري بعنوان يكي از طبقات رويكرد روانشناسي مثبت گرا، نقش مهمي در مقابله با تنيدگي و تهديدهاي زندگي و آثار نامطلوب آن در زندگي سالمندان دارد. به شكلي كه طي يك دهه اخير جايگاه ويژه اي را در حوزه بهداشت روان به خود اختصاص داده است. پژوهش حاضر با هدف تعيين ميزان تاب آوري و عوامل مرتبط با آن در سالمندان شهر اردبيل در سال 1399 انجام گرديد. روش كار: اين مطالعه توصيفي تحليلي روي 500 سالمند مراجعه كننده به مراكز بهداشتي درماني شهر اردبيل در سال 1399 كه به صورت نمونه گيري تصادفي خوشه اي انتخاب شدند، انجام گرفت. ابزار گردآوري اطلاعات پرسشنامه دو قسمتي شامل اطلاعات دموگرافيك و پرسشنامه تاب آوري كونر و ديويدسون بود. تجزيه و تحليل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS22 و با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي انجام گرديد. يافته ها: نتايج نشان داد كه ميانگين تاب آوري سالمندان شركت كننده در اين مطالعه 17/28±83/10 بود. نتايج آزمون آماري آناليز واريانس يكطرفه حاكي از آن بود كه بين تعداد فرزند (0/001=p)، تحصيلات (0/02=p) و شغل (0/08=p) با نمره تاب آوري سالمندان ارتباط آماري معني داري وجود دارد. آزمون تعقيبي توكي نشان داد بين سالمندان داراي تعداد فرزند 14 و بالاتر از 4 (0/001 p)، بين افرادي با تحصيلات خواندن و نوشتن و ديپلم و بالاتر (0/03=p) و سالمندان داراي شغل بازنشسته (0/04=p) تفاوت معني دار است. بر اساس نتايج آزمون تي مستقل بين وضعيت تاهل و داشتن بيماري مزمن با نمره تاب آوري ارتباط معني دار وجود داشت (0/05 p). نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر عوامل مرتبط بر تاب آوري در سالمندان شهر اردبيل را آشكار ساخت كه مي تواند به ارائه دهندگان مراقبت ‫هاي بهداشتي جهت درك منابع موثر بر تاب آوري و برنامه ريزي ‫هاي مراقبتي جامع براي رشد تاب آوري و به دنبال آن افزايش كيفيت زندگي سالمندان كمك نمايد.