طراحي پلاستيك قاب خمشي فولادي بر مبناي عملكرد و مقايسه آن با روش مبتني بر نيرو

در روش هاي متداول طراحي لرزه اي، كه نيروي اعضا به حد مقاومت محدود مي گردند، عملكرد سازه به طور مستقيم در طراحي وارد نمي شود. تنها موردي كه در روش نيرو به عنوان كنترل عملكرد سازه لحاظ مي گردد، كنترل جابجايي نسبي سازه در گام نهايي طراحي است. اين ضعف روش طراحي مبتني بر نيرو، سبب شده كه توجه ويژه اي به روش هاي طراحي مبتني بر عملكرد معطوف گردد. روش طراحي پلاستيك بر اساس عملكرد يكي از روش هاي طراحي عملكردي است كه در آن سطح خرابي و مكانيزم خرابي مطلوب در گام هاي نخستين طراحي از پيش مشخص است. انتظار مي رود كه سازه طراحي شده با روش مذكور از لحاظ رفتاري انطباق بيشتري با مكانيزم مطلوب داشته باشد. در اين تحقيق هر دو روش طراحي براي سازه هاي چهار، هشت، دوازده و شانزده طبقه به كار گرفته شده و رفتار غيرخطي سازه ها با تحليل هاي غيرخطي استاتيكي و ديناميكي بررسي شده‌است. تحليل هاي انجام شده نشان مي دهد سازه هاي طراحي شده با روش پلاستيك بر اساس عملكرد داراي مكانيزم خرابي نزديك تري به آنچه در روند طراحي فرض شده‌است، مي باشند. همچنين سازه هاي مذكور در تحليل استاتيكي غيرخطي، شكل پذيري بيشتري از خود نشان داده اند. در اين سازه ها، توزيع مفاصل پلاستيك در تحليل ديناميكي غيرخطي به صورت يكنواخت و فراگير است. همچنين تمركز خرابي شديد و مكانيزم موضعي در ستون هاي سازه هاي طراحي شده با روش طراحي پلاستيك براساس عملكرد به دليل مقاومت بيشتر آن ها ايجاد نمي شود.