بررسي رابطه بين انرژي مصرف شده در فعاليت ها و مؤلفه محصوريت فضايي در راستاي ارتقاي كيفيت فرآيند طراحي معماري

طراحي بهينه فعاليت متناسب با فضا، يكي از دغدغه‌هاي مهم در علم برنامه‌دهي معماري به‌شمار مي‌رود، به همين دليل بسياري از مراجع استاندارد فضايي با هدف ارتقاي هماهنگي كالبد و عملكرد تدوين شده‌اند. عامل درجه محصوريت، به‌عنوان يكي از مؤلفه‌هاي تأثيرگذار در تعريف و درك هر فضا، با دلالت بر تناسب ابعاد و فاصله صحيح عناصر تشكيل دهنده آن، نقش مؤثري در ساماندهي و بهره‌وري فضايي ايفا مي‌نمايد. با اين حال درجه محصوريت و تبيين مسائل مربوط به آن در مطالعات معماري مورد كم توجهي قرار گرفته و مفاهيم اين حوزه بيش‌تر در مباحث مربوط به شهرسازي گسترش يافته است. هدف از انجام اين پژوهش ايجاد روشي كمي براي تخمين ابعاد بهينه كالبد فضايي و درجه محصوريت است. همچنين بازيابي ارتباط بين نظام توده فضا و انرژي فعاليت‌ها، هدف ويژه اين تحقيق مي‌باشد. اين پژوهش از حيث هدف كاربردي بوده و از لحاظ ماهيت و روش از نوع تحقيق همبستگي مي‌باشد. نوع داده‌ها با توجه به فرآيند تحقيق كمي بوده و از منابعي كه در آن ميزان مصرف انرژي فعاليت‌ها محاسبه شده‌، استفاده شده‌است. همچنين براي تعيين اندازه بهينه فضاهاي مورد مطالعه، از استانداردهاي ابعادي موجود بهره گرفته‌شده‌است. با توجه به اين‌كه در اين پژوهش رابطه عواملي مانند: حجم فضا، مساحت و تعداد نفرات استفاده كننده از فضا، با ميزان كالري مصرفي در آن فضا بررسي شده است، ميزان رابطه كالري مصرفي در دقيقه و مساحت با مؤلفه حجم فضا، 98 درصد و ميزان رابطه كالري مصرفي در دقيقه با مساحت، 92 درصد مي‌باشد. علاوه بر اين فرمول‌هاي كمي بازيابي حجم و مساحت فضايي از طريق محاسبه كالري مصرف شده در فضا، از ديگر دستاوردهاي اين پژوهش مي‌باشد.