ارتباط نيازهاي معنوي و تاب آوري بر كيفيت زندگي در بيماران ديابتي

مقدمه: ديابت شايع ترين بيماري مزمن متابوليك است كه منجر به كاهش كيفيت زندگي بيماران مي شود. اين بيماري با ايجاد بحران در ابعاد جسمي، رواني و معنوي، باعث افزايش استفاده از منابع معنوي به عنوان يك مكانيزم مقابله اي مي شود. از متغيرهايي كه موجب ارتقاي كيفيت زندگي بيماران مي شود. تاب آوري است كه  ابعاد مختلف زندگي بيماران را هماهنگ مي كند و جهت سازگاري با بيماري لازم است. پژوهش حاضر باهدف تعيين ارتباط نيازهاي معنوي و تاب آوري بر كيفيت زندگي در بيماران ديابتي انجام شد. روش ها‌: اين پژوهش از نوع همبستگي بود. جامعه آماري كليه بيماران ديابتي شهرستان ساري بودند كه به ازاي پارامترهاي پژوهش تعداد 165 نفر به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب گرديدند.جهت گردآوري داده ها و ارزيابي از ابزار كيفيت زندگي سازمان جهاني بهداشت، مقياس نيازهاي معنوي بسينگ و مقياس تاب آوري كانر و ديويدسون استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش آماري تحليل رگرسيون گام به گام و نرم افزار SPSS نسخه 19 استفاده شد. يافته‌ها: براي تجزيه و تحليل داده ها ازتحيل رگرسيون گام به گام استفاده شد. نتايج بررسي هاي آماري نشان داد كه نياز وجودي، نياز مذهبي، نياز به آرامش دروني به صورت مثبت و معني‌دار بيشترين سهم ( 0.48=R^2) را در پيش‌بيني كيفيت زندگي داشتند (0.001 P ) و همچنين مولفه تاب آوري نيز ( 0.54=R^2) در پيش‌بيني كيفيت زندگي نقش معناداري داشت (0.001 P). نتيجه گيري: بنابراين مي‌توان گفت كه مؤلفه‌هاي نيازهاي معنوي و تاب آوري به عنوان دو سازه روان‌شناختي مي‌توانند در كيفيت زندگي بيماران نقش داشته باشند. بنابراين توصيه مي شود كه برنامه هايي در جهت توجه به نيازهاي معنوي مذهبي و ارتقاء تاب آوري بيماران در راستاي افزايش كيفيت زندگي آنان فراهم گردد.