ادبيات اقليت ها و ترديد در مسيحيت به عنوان فراروايت رستگاري

اين مقاله به بررسي نوع مواجهه نويسندگان اقليت پسا‌استعماري با مسيحيت مي‌پردازد. مسيحيت در طول تاريخ با فراروايت رستگاري و توليد روايت‌هاي استعماري عملاً در نقش نهادي ايدئولوژيك به دنبال باز‌توليد و تقويت گفتمان غالب استعماري به منظور نهادينه‌سازي فرمانبرداري و ايجاد سوژه‌هاي رام و منقاد در مستعمره بود. با ظهور دوران پسا‌استعمار و متعاقباً پيدايش گفتمان اقليت‌ها، فراروايت مسيحيت به تدريج «اعتبار» خود را از دست‌رفته ديد و «ترديد»‌ها نسبت به ژست خيرخواهانه آن افزايش ‌يافت. نويسندگان ادبيات / گفتمان اقليت تعاريف جديدي از مسيحيت به دست دادند. آن‌ها خواستار جدايي مسيحيت استعماري از لوگوس بودند و نتيجتاً آن‌را از فراروايت رستگاري تا مرز فراروايتي سياسي از طريق ايجاد مدلول‌هاي واسازانه براي مسيحيت تنزل ‌دادند. مقاله پيش ِرو خوانشي ليوتاريدريدايي از گفتمان مربوط به مسيحيت اقليت‌ها به دست مي‌دهد و واكنش‌هاي مختلف مقاومت آنها ‌را بررسي مي‌كند و گفتمان‌هاي بديل و رقيب را كه در اَشكال پناه به ديگر فراروايت‌ها، بازگشت به دامان مسيحيت و احياي آيين‌ها و مذاهب بومي تبلور مي‌يابد مورد ارزيابي مي كند.