بررسي ارتباط تعداد مراقبت هاي دوران بارداري با عوارض مادري و نوزادي در مادران مبتلا به ديابت بارداري

مقدمه: ديابت بارداري سبب افزايش عوارض مادري و نوزادي مي‌شود، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسي تأثير تعداد مراقبت دوران بارداري در كاهش عوارض مادري و نوزادي در زنان مبتلا به ديابت بارداري انجام شد. روش‌كار: اين مطالعه كوهورت آينده‌نگر در فاصله سال‌هاي 99-1397 بر روي ۱۱۹ مادر با ديابت بارداري در بيمارستان ام‌البنين (س) مشهد انجام شد. افراد در دو گروه مراقبت‌هاي دوران بارداري كمتر از ۱۰ و بيشتر مساوي ۱۰ نوبت از نظر پيامدهاي نوزادي از قبيل وزن بالاي صدك ۹۰%، ديستوشي و عوارض مادري مانند پره‌اكلامپسي مقايسه شدند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 23) و آزمون‌هاي تي مستقل، من‌ويتني، كاي اسكوئر و فيشر انجام شد. ميزان p كمتر از 0.05 معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: در اين مطالعه از ۱۱۹ زن باردار مبتلا به ديابت حاملگي، ۳۷ نفر (31.09%) در گروه مراقبت بارداري بيشتر يا مساوي ۱۰ نوبت و ۸۲ نفر (68.90%) در گروه كمتر از ۱۰ نوبت قرار گرفتند. تعداد نوزادان داراي وزن بالاي صدك ۹۰ در گروه مراقبت بارداري بيش از ۱۰ نوبت، ۴ نفر (10/8%) و در گروه كمتر از ۱۰ نوبت، ۴ نفر (۹/ ۴ %) بود كه تفاوت آماري معناداري نداشت (0.2=p). ميانگين قندخون ناشتاي مادران در سه ماهه سوم در گروه مراقبت بيش از ۱۰ نوبت، 75.14±91.22 و در گروه مراقبت كمتر از ۱۰ نوبت، 30.23±93.63 ميلي‌گرم بر دسي‌ليتر بود كه در دو گروه مشابه بود (0.2=p). همچنين بروز پره‌اكلامپسي در گروه مراقبت بيش از ۱۰ نوبت، ۳ نفر (۲%/ ۶) و در گروه مراقبت كمتر از 10 نوبت، ۵ نفر (۱ / ۸ %) بود كه در دو گروه مشابه بود (0.8=p). از نظر ساير پيامدهاي مادري و نوزادي نيز تفاوت معناداري بين دو گروه وجود نداشت. نتيجه‌گيري: افزايش مراقبت‌هاي دوران بارداري در زنان مبتلا به ديابت حاملگي، سبب بهبود پيامدهاي مادري و نوزادي نمي‌گردد.