بررسي مقابله‌اي اصطلاحاتِ حاويِ اشيا در زبان‌هاي اسپانيايي و فارسي با رويكرد زبان‌شناسيِ ‌انسان‌‌شناختي

پژوهش حاضر به بررسي تطبيقيِ نحوۀ اصطلاح‌سازي برمبناي مفاهيم مشترك، در زبان‌هاي اسپانيايي و فارسي براساس چگونگيِ برخورد گويشوران اين دو زبان، با اشياي پيرامونشان، در چارچوبِ رويكردِ بينارشته‌اي زبان‌شناسيِ انسان‌شناختي پرداخته است. در اين رويكرد، شباهت‌ها و تفاوت‌هاي احتمالي مؤلفه‌هاي زباني، با توجه به مباحث فرهنگي و جامعه‌شناختي گويشورانِ آن زبان‌ها تحليل و بررسي مي‌شود. اين رويكرد بيش از هر چيز وامدار مبانيِ نظريۀ نسبيت زباني است، نظريه‌اي كه برمبناي تأثيرگذاري زبان بر انديشه و به‌ويژه، تأثيرپذيري نگرش افراد به اشيا، از نحوۀ برخورد زباني آن‌ها با اشياي اطرافشان شكل گرفته است. بر اين اساس، مسئلۀ اصلي پژوهش حاضر اين است كه اشيا و مصنوعات، در فرهنگ گويشوران دو زبان اسپانيايي و فارسي، چه تأثيري بر ايجاد اشتراكات و افتراقات احتمالي در نحوۀ اصطلاح‌سازي در اين دو زبان دارند. ازآنجا كه اصطلاحات بخشي جدايي‌ناپذير از فرهنگ عامه، و چه‌بسا، فرهنگ‌بنيادترين عنصر زباني هستند، نگارندگان بر آن شدند تا از رهگذر بررسيِ مقابله‌اي اصطلاحاتِ حاويِ اشيا در دو زبان اسپانيايي و فارسي به روشي تطبيقي و تحليلي، تأثير مباحث فرهنگي در برخورد اسپانيايي‌زبان‌ها و فارسي‌زبان‌ها با اشياي اطرافشان را، در نحوۀ اصطلاح‌سازي آن‌ها از يك مفهوم مشترك، به‌منظور ارائۀ الگويي براي انجام تحليلي بينازباني در چارچوب رويكرد زبان‌شناسيِ انسان‌شناختي، بررسي كنند. هدف اصلي اين پژوهش، مقايسۀ اصطلاحات حاوي اشيا در دو زبان اسپانيايي و فارسي است تا مشخص شود نگرش‌هاي متفاوت گويشوران اين دو زبان به اشياي پيرامونشان، چگونه تحت‌تأثير بافت و ويژگي‌هاي فرهنگي در ساخت اصطلاحات انعكاس پيدا مي‌كنند. برمبناي تحليل صورت‌گرفته در اين پژوهش، در دو زبان اسپانيايي و فارسي، اصطلاح‌سازي از يك مفهوم مشترك براساس نحوۀ برخورد گويشوران اين دو زبان با اشياي اطرافشان، بيش از آنكه به سمت شباهت‌ها متمايل باشد به سمت تفاوت‌هاي فرهنگي متمايل است و كانون شباهت‌هاي اصطلاح‌سازي، مبتني‌بر اشيا و مصنوعاتي بوده كه در محيط خانه و وسايل منزل به‌كار مي‌رفته‌اند.