تحليل معرفت‌شناسي طرح‌هاي آمايش‌سرزمين ايران

موضوع اين تحقيق تحليل معرفت‌شناسي طرح‌هاي آمايش‌سرزمين ايران است. هدف از انجام آن، شناسايي، انتقاد و ارائۀ مشخصات دستگاه معرفت‌شناسي مطلوب براي طرح‌هاي آمايش استاني ايران است. براي رسيدن به اين اهداف، ابتدا با استفاده از استراتژي نمونه‌گيري طراحي‌شده پنج طرح آمايش استاني مازندران، خراسان شمالي، خوزستان، مركزي و همدان انتخاب شده است و پس از آن با استفاده از روش تحليل محتواي كيفي اسناد آمايشي سعي شده دستگاه معرفتي طرح‌هاي آمايش استاني شناسايي و مورد نقد قرار گيرد. در‌نهايت، با بهره‌گيري از نظريات و تجارب موفق اخير جهاني مشخصات دستگاه معرفت‌شناسي مطلوب شناسايي شده و براي اعتبارسنجي آن با استفاده از پرسشنامه، مورد آزمون صاحب‌نظران دانشگاهي قرار گرفته است. اين تحقيق از روش‌شناسي تركيبي (قياسي ـ استقرايي) پيروي مي‌كند. ماهيت تحقيق توصيفي ـ تحليلي از نوع بنيادي است. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهند كه طرح‌هاي آمايش استاني ايران از دستگاه معرفت‌شناسي تحصلي پيروي مي‌كنند. در‌حالي كه تجارب و نظريات اخير جهاني نشان مي‌دهدند كه تهيه طرح‌هاي آمايشي با اين دستگاه فكري، برنامه‌ريزان را در سه حوزۀ نظري، روش‌شناسي و عملي با چالش‌هاي جدي روبه‌رو مي‌كند. لذا ارائۀ يك دستگاه معرفتي نوين براي طرح‌هاي آمايش استاني ايران ضروري است. بنابراين، نتايج تحقيق حاكي از آن است كه صاحب‌نظران تأكيد خاصي جهت به‌كارگيري دستگاه معرفتي عقلانيت كثرت‌گرا ـ انتقادي در طرح‌هاي آمايش استاني ايران دارند. اين رويكرد توانسته ضعف‌ها و كاستي‌هاي دستگاه‌هاي معرفتي پيشين را در حوزه‌هاي نظري، روش‌شناسي و عملي رفع كرده و برنامه‌ريزان راه به يك رويكرد تلفيقي كارآمد برساند.