ارتباط ميان خدا و انسان در مكتب ابن عربي

از نگاه ابن عربي، ارتباط خداي تعالي با انسان، مبتني بر ذات الهي(احديت) نيست، چرا كه ذات الهي اقتضاي يگانگي دارد و با نسبت و ارتباط و دوگانگي قابل جمع نيست. از اين رو ذات خدا برتر و منزّه از برقراري نسبت و ارتباط با انسان است. از طرف ديگر، انسان نيز نمي تواند با ذات خدا ارتباط برقرار كند؛ چرا كه اوّلاً: ارتباط، فرع بر شناخت و معرفت است؛ ثانياً: انسان، عاجز از معرفت حقيقت و ذات نفس خويش است؛ و ثالثاً : حقيقت و ذات نفس، بازگشت به حقيقت و ذات الهي دارد، لذا ارتباط ذاتي انسان با خدا نيز، محال است. اين در حالي است كه معرفت نفس به حسب اسماء الهي، امكان پذير است، و همين امر، ايجاد ارتباط اسمايي با حق‌تعالي را ممكن مي سازد.انسان بر اساس روح و صورت الهي-كه همان صورت جميع اسماء و صفات الهي است- آفريده شده؛ و حق تعالي جميع اين اسماء را به وي تعليم داده و شناسانده است. به همين علّت تنها موجودي است كه به حقيقت تمام اسماء الهي معرفت دارد و به موجب آن، خدا را با تمام آن اسماء عبادت مي كند. ارتباط مماثلي براي عموم انسان‌ها، و ارتباط عيني براي اولياي الهي و انسان‌هاي كامل است، به طوري كه اين ارتباط عينيّتي به جايي مي رسد كه خدا از نفسِ خودِ انسان كامل، به خودش نزديك‌تر گشته، در نهايت منجر به توحيد اسمائي ميان انسان كامل و خدا و اين هماني اسمائي ميان آنها مي‌گردد.