تحليلي تطبيقي بر نيايش در شاهنامۀ فردوسي و شاهنامۀ كردي

از آنجا كه نيايش و دعا مي تواند يكي از موضوعات فرعي هر داستاني باشد، تجلي آن در داستان هاي حماسي از ديدگاه انواع ادبي مي تواند آميزه اي از نوع حماسي و غنايي باشد. الماس‌خان كندوله اي در سرايش شاهنامۀ كردي، متاثّر از روايات شفاهي و فرهنگ بومي، پاره اي از مفاهيم غنايي را متناسب با روحيات شخصي و شرايط فرهنگي مردم منطقۀ خود سروده است. در اين جستار كه با روش توصيفي تحليلي انجام شده، چگونگي بيان نيايش ها از زبان پهلوانان حماسي و نيز بيان آن به صورت تطبيقي در پنج داستان مشترك شاهنامۀ فردوسي و شاهنامۀ كردي الماس‌خان كندوله اي(بيژن و منيژه، رستم و سهراب، رستم و اسفنديار، سياوش، شغاد) با هدف مشخّص كردن بسامد نيايش ها و برجسته كردن تمايزات فرهنگي در بيان آن ها، مورد بررسي قرار گرفته است. از مهم ترين يافته هاي پژوهش اين است كه بيان نمونه هاي نيايش در شاهنامۀ فردوسي، موجزتر از شاهنامۀ كردي است و زبان بيان الماسخان كندوله اي در بيان نيايش هاي نوع منفي آن(نفرين) تلخ‌تر و گزنده تر از زبان فردوسي است.