اثربخشي درمان خودشفقتي بر نشاط ذهني و احساس تنهايي دانش آموزان با اختلال يادگيري

هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي درمان خودشفقتي بر نشاط ذهني و احساس تنهايي دانش آموزان با اختلال يادگيري بود. روش اين مطالعه، آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمامي ‌دانش آموزان دوره اول متوسطه با اختلال يادگيري شهر اصفهان در سال تحصيلي 97-1396 بود. جهت انتخاب حجم نمونه از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي استفاده شد. بر اين اساس 30 دانش‌آموز (12 دختر و 18 پسر) با اختلال يادگيري به ‌روش‌ نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب و در گروه‌هاي آزمايش و كنترل به‌صورت تصادفي گمارش شدند. قبل از اجراي متغير مستقل از هر دو گروه پيش‌آزمون گرفته شد؛ سپس گروه آزمايش مداخله آموزشي را در طي هشت جلسه آموزشي در طول دوماه و نيم دريافت نمود. ابزار سنجش شامل پرسشنامه مشكلات يادگيري (LDQ)، مقياس‌هاي نشاط ذهني (SSV) و احساس تنهايي (SFL) بود. داده‌هاي به‌دست آمده توسط تحليل كوواريانس مورد تجزيه‌و‌تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه درمان خودشفقتي بر نشاط ذهني و احساس تنهايي دانش‌آموزان با اختلال يادگيري تأثير معناداري داشته است (0.001 p). بدين صورت كه اين آموزش توانسته نشاط ذهني دانش‌آموزان با اختلال يادگيري را افزايش و احساس تنهايي آن‌ها را كاهش دهد. با توجه به ‌نتايج پژوهش حاضر مي‌توان از درمان خودشفقتي جهت بهبود نشاط ذهني و كاهش احساس تنهايي دانش‌آموزان با اختلال يادگيري بهره برد.