بررسي نقش تبييني هنجار صدق در نظريه هنجارمندي باور بر اساس منطق تكليف: شاهدي جديد براي هنجارهاي دامنه بلند

بنا بر نظريه هنجارمنديِ باور در معرفت‌شناسي، رابطه‌اي هنجارين ميان باور و محتواي آن باور وجود دارد. بر اساس يك صورت‌بندي مشهور از اين رابطه، كه آن را «هنجار دامنه كوتاه صدق» مي‌ناميم: «شخص بايد (به p باور داشته باشد) اگر و فقط اگر p صادق باشد». تمركز ما در اين مقاله، ناظر به نقش تبيين‌كنندگيِ اين هنجار در رابطه با هنجارِ شاهد است؛ يعني اين‌كه «شخص بايد (به p باور داشته باشد) اگر و فقط اگر شواهد براي صدق آن باور در دست داشته باشد»؛ هنجار اخير را «هنجار دامنه كوتاه شاهد» مي‌ناميم. بر اساس اين نظر، شواهد به‌طور مستقل ارزشمند نيستند، بلكه هنجارمند بودنِ آن‌ها براي توليد باور ريشه در هنجار صدقي كه در بالا ذكر شد دارد. به بيان ديگر، از آن‌جا كه شواهد نوعاً دالِ بر صدق هستند و همچنين اين‌كه بر اساسِ هنجار صدق، باور به‌صورت هنجارين توسط صدق مقيد مي‌گردد، لذا باور به صورت هنجارين توسط شواهد هم مقيد مي‌گردد. پس از تشريح اين نظريه، ابتدا صورت‌بندي ديگري از هنجار صدق، يعني «هنجار دامنه بلند صدق»، را به بحث خواهيم گذاشت كه بر اساس آن «شخص بايد (به p باور داشته باشد اگر و فقط اگر p صادق باشد)». ادعاي اصلي ما كه آن را بر اساس استدلالات فلسفي و سپس منطق تكليف مستدل خواهيم كرد، آن است كه هنجار دامنه بلندِ صدق نسبت به هنجار دامنه كوتاهِ صدق از توان تبييني بهتري در رابطه با اتخاذ باور بر اساس شواهد (كه آن را «هنجار دامنه بلندِ شاهد» خواهيم ناميد) برخوردار است.