پديدارشناسي و «ممنوعيت انسان‌شناختي» مسئله‌ي امكان يك انسان‌شناسي پديدارشناختي

گرايش به يك انسان‌شناسي فلسفي در اوايل قرن بيستم، وجه غالب در فضاي فكر آلماني بوده، و تأثير آن چندان عميق و گسترده بوده كه پديدارشناسي، از همان آغاز لازم دانسته است كه موضع خود را در برابر آن روشن كند. اين موضع‌گيري اوليه تا حد زيادي به صورت يك تعارض ذاتي نمود كرده، تا آنجا كه بلومنبرگ از آن به «ممنوعيت انسان‌شناختي» در پديدارشناسي هوسرل و هايدگر تعبير مي‌كند. ما در اين نوشتار به نسبت ميان پديدارشناسي هوسرل و هايدگر با انسان‌شناسي فلسفي پرداخته‌ايم و كوشيده‌ايم نشان دهيم كه برخلاف برخي اظهارات صريح اين دو، اين تعارض نه ذاتي است و نه مطلق. از اين رو، مي‌توانيم از امكان يك انسان‌شناسي فلسفي بر پايه‌ي پديدارشناسي اين دو سخن بگوييم. پيرنگ و مختصات كلي يك انسان‌شناسي پديدارشناختي را بر وفق تحليل اگزيستنسيال دازاين بدست داده‌ايم، و نشان داده‌ايم كه انسان‌شناسي پديدارشناختي از جهت اسلوب و الگو با انسان‌شناسي سنتي از اساس متفاوت است.