از صورت منطقي تا صورت زندگي: بررسي انتقادي دنيل هوتو از ويتگنشتاين

از آنجا كه ويتگنشتاين داراي دو فلسفه است، يكي از دغدغه‌هاي مفسران او، درك ارتباط بين دو فلسفه اوست. هوتو از جمله مفسراني است كه تلاش كرده ارتباطي وثيق ميان فلسفه‌هاي او برقرار كند تا تفسيري منسجم و سازگار از آن‌ها ارائه دهد. به اعتقاد او، چنين ديدگاهي منجر به رفع اختلافات سطحي و عميق در فلسفه‌هاي ويتگنشتاين مي‌شود. به بيان هوتو، بستر يكپارچه‌اي كه فلسفه‌هاي ويتگنشتاين را به هم مرتبط مي‌كند «غايت فلسفه» از نظر او، و رويكردش نسبت به «ماهيت و معناي زبان» است. بنابر تفسير هوتو، غايت فلسفه در دو دوره فكري ويتگنشتاين توصيف بوده است. اما رويكرد فلسفي او در مورد ماهيت زبان دچار تحول شده است: تحول از صورت منطقي به صورت زندگي. همت هوتو بر اين است كه نشان دهد اين تحول خواست اصلي ويتگنشتاين نبوده، و در اثر روشي كه براي ارائه تفكر خود برگزيده، پيش‌آمده است. او رويكرد ويتگنشتاين در فلسفه دوم را كه برمبناي نگرش كاركردي است صحيح مي‌داند، اما رويكرد او در فلسفه اول را بر مبناي نظريه تصويري و ناصحيح مي‌خواند، و معتقد است سردرگمي ويتگنشتاين باعث وقوع اين رويكرد ناصحيح شده است. هوتو قصد دارد روش فلسفه دوم را به فلسفه اول تسري دهد تا كل فلسفه او با يك غايت و يك رويكرد مورد تفسير قرار گيرد. گرچه نتيجه‌اي كه هوتو مي‌گيرد بديع است، اما به اين امر مي‌انجامد كه در رساله، نكته قابل‌ملاحظه‌اي وجود ندارد كه ارزش حفظ‌كردن داشته باشد.