رابطه بين حكمراني خوب و صيانت از سرمايه اجتماعي به عنوان يكي از مولفه هاي قدرت نرم با نگاهي به قانون اساسي ج.ا.ا

امروزه سرمايه‌هاي اجتماعي بخش عمده‌اي از ثروت‌هاي عمومي ناملموس محسوب مي‌شوند، كه صيانت از ثروت عمومي نيازمند حكمراني مطلوب (به عنوان يكي از مولفه‌هاي قدرت نرم) است، اين گونه از حكمراني عمدتا از سوي نهاد‌هاي عمومي بين‌المللي و كشورهاي توسعه يافته وارد ادبيات توسعه پايدار شده و از آن به اداره و مديريت مناسب منابع يك كشور به سبكي منعطف، شفاف، پاسخگو، منصفانه و واكنشگر به نيازهاي اتباع تعبير شده است كه مي‌تواند، ضمن صيانت از سرمايه اجتماعي، افزايش سطح قدرت نرم را در پي داشته باشد. از اين رو مطابق با مستندات موضوعي ارائه شده در ‌اين پژوهش، روش تحقيق، توصيفي تحليلي و روش گردآوري اطلاعات، كتابخانه‌اي مي‌باشد. در مقاله اين سوال مطرح است كه: چه ارتباطي بين حكمراني مطلوب(به عنوان يكي از مولفه‌هاي قدرت نرم) وثروت عمومي وجود دارد؟ يا به عبارت ديگر حكمراني مطلوب چگونه مي‌توان بر سرمايه اجتماعي تاثير ‌گذارد؟ در پاسخ ميتوان اين فرض را مطرح نمود كه:«رابطه ميان حكمراني مطلوب و سرمايه اجتماعي از نوع رابطه تعاملي و دو طرفه است به طريقي كه حكمراني مطلوب مي تواند شرايطي خلق كند كه در آن سرمايه اجتماعي شكوفا شود و شكوفا شدن سرمايه اجتماعي راه را براي انتخاب حكمراني مطلوب هموار ‌كرده و سبب افزايش قدرت نرم مي‌شود» نتيجه كسب شده اين است كه سرمايه اجتماعي اثرات مثبتي بر ابعاد حكمراني خوب شامل شفافيت، نظارت، توازن، دموكراسي و همبستگي دارد و حكمراني خوب نيز سبب افزايش و بالا رفتن سطح سرمايه اجتماعي خواهد شد.