بررسي ميزان صرفه‌جويي در مصرف انرژي مسكن زمين‌پناه در مقايسه با مدل مستقر بر سطح زمين (مطالعه موردي: شهر شيراز)

در اغلب كشورها ساختمان ها مسئول حداقل 40درصد مصرف كل انرژي هستند و اين مقدار در كشورهاي در حال توسعه باز هم در حال افزايش است؛در عين حال رسيدن به آسايش حرارتي در مناطقي با اقليم گرم و خشك بدون استفاده از دستگاه هاي مكانيكي بسيار دشوار است و استفاده از تكنيك هاي طراحي غيرفعال كمك قابل توجهي به كاهش مصرف انرژي مي كند.يكي از روش هاي كاهش كل انرژي مورد نياز،جايگزيني ساختمان هاي زمين پناه با ساختمان هاي معمولي بالاي سطح زمين است.ساختمان هاي زمين پناه به عنوان جايگزيني مناسب براي ساختمان هاي متعارف از نظر كاهش مصرف انرژي و در عين حال احياء كننده فضاهاي آزاد سطح زمين معرفي مي شوندكه به سهم خود با تكيه بر ظرفيت حرارتي زمين، مسير حركت به سمت توسعه پايدار در زمينه ساخت و سازرا تسهيل مي بخشند. در اين پژوهش با هدف بررسي عملكرد حرارتي بناي زمين پناه، ميزان مصرف انرژي در يك مدل ساختماني زمين پناه در اعماق متفاوتي از خاك در مقايسه با ساختماني مستقر بر سطح زمين مورد بررسي قرار گرفت و بدين منظور، ابتدا مدل سازي با نرم افزاراكوتكت انجام شد، سپس دماي خاك در شهر شيراز در اعماق متفاوت با استفاده از فرمول مربوطه و اطلاعات آب و هوايي از نرم افزار متئونرم جهت ورود به نرم افزار انرژي پلاس استخراج گرديد. و در نهايت شبيه سازي حرارتي با نرم افزار انرژي پلاس صورت گرفت . نتايج شبيه سازي ها نشان داد كه با توجه به پارامترهاي خاك در نظر گرفته شده براي شهر شيراز، ميزان صرفه جويي در مصرف ساليانه انرژي به ترتيب براي بارهاي سرمايشي وگرمايشي براي ساختمان مستقر در عمق 6 متري زمين به عنوان عمق بهينه، حدود 50% و 20% كمتر از ساختمان غير زمين پناه مستقر بر سطح زمين است و براي ساختماني در همين عمق خاك ، مجموع انرژي ساليانه مصرفي در زمينه سرمايش و گرمايش 40 درصد كمتر از ساختمان روي سطح زمين و غير خاك پوش است. همچنين عملكرد حرارتي ساختمان هاي زمين پناه نشان مي دهد كه آنها در زمينه كاهش بارهاي گرمايشي نسبت به بارهاي سرمايشي كارايي بالاتري دارند.