تحليل وضعيت فرسايش‌پذيري زيرحوضه‌هاي واحد مورفوتكتونيك زاگرس در زمينه‌ي خصوصيات مورفومتري

از آغاز شكل‌گيري زمين، همواره250 مخاطره not;ي طبيعي فرسايش با آن همراه بوده‌است و در آينده نيز اين پديده‌ي مخرب، همچنان لندفرم‌هاي زمين را تغيير خواهد داد. هدف اين مقاله، بررسي مورفومتري حوضه‌هاي آبريز در واحد مورفوتكتونيك زاگرس با استفاده از قاعده‌ي هورتن در زمينه‌ي وضعيت فرسايش است. براي اين منظور، ابتدا كل واحد ژئومورفيك زاگرس به يازده حوضه‌ي آبي تقسيم و اين حوضه‌ها در 271 زيرحوضه استخراج شد. در گام بعدي، رتبه‌بندي آبراهه‌ها به روش هورتن و استرالر صورت گرفت. سپس با استفاده از خصوصيات مورفومتري و روابط تجربي، وضعيت فرسايش‌پذيري زيرحوضه‌ها بررسي شد. ويژگي‌هاي مورفومتري نيز به سه دسته‌ي پارامتر شكلي، خطي و توپوگرافيك تقسيم ‌شد. براي به دست آوردن طبقات فرسايش، پس از محاسبه‌ي پارامترها از همه‌ي عوامل براي محاسبه‌ي فرسايش ميانگين گرفته و طبقه‌بندي آنها انجام شد. نتايج نشان داد هر چه مقدار ميانگين كل پارامترهاي مورفومتري كمتر باشد، شرايط براي فرسايش‌پذيري منطقه مساعدتر و وضعيت بحراني‌تر است. طبقه‌بندي نشان مي‌دهد كه مساحت و طول آبراهه در فرسايش تأثيرگذار بوده‌است. در واحد مورفوتكتونيك زاگرس نيز طول جريان خشكي ارتباط مستقيمي با فرسايش دارد؛ افزايش تعداد آبراهه و طول آن در حوضه آبخيز بيانگر افزايش فرسايش است.