تاثير «تاكيد» بر جايگاه شناسه هاي واژه بستي گويش وفسي بر پايه دستور واژي-نقشي

هدف از پژوهشِ حاضر، بررسي تأثير «تأكيد» و تعيينِ جايگاه «شناسه‌هاي متمميِ واژهبستي» در زبان وفسي، بر مبناي دستور واژينقشي است. عوامل گوناگوني در پيدايش و تعيين جايگاه واژه‌بست‌ها نقش دارند كه به گونه‌هاي «عوامل نحوي»، «فرايندهاي واجي/نوايي»، «تركيبي از فرايندهاي نحوي و واجي/نوايي»، و «عوامل معنايي/كاربردشناختي» گروه‌بندي شده‌اند. در پژوهش‌هاي پيشين، شناسه هاي متممي وفسي فقط بر مبناي عوامل «نحوي»، به دو دسته «وندي» و «واژهبستي» گروه‌بندي شده‌اند (Stilo, 2010 Stilo, 2004a; Stilo, 2004b;) كه اين نوع دسته بندي در پژوهش حاضر، به چالش كشيده شده‌است. يافته هاي پژوهش حاضر، با تمركز بر عوامل «نحوي نوايي» در دستور واژي -نقشي، نمايان‌گر آن است كه واژه بسته اي متممي در وفسي داراي جفت «وندي» نيستند؛ بلكه تمامي آن‌ها صورتهاي واژهبستي بوده و بر مبناي «محدوديت هاي نوايي» قابل تبيين هستند. تحليل پيكره وفسي در پژوهش حاضر، نشان‌دهنده آن است كه در صورت كاهيده شدن پيشبست متممي از جنبه نوايي و فقدان ميزبان مناسب براي آن، قلب نوايي سبب تغيير جايگاه آن براي پيوستن به يك ميزبان مناسب در اين زبان خواهد شد. بر اين اساس، «صورتهاي وندي» نيز در دسته بندي استيلو (همان)، در واقع «واژهبست»هايي هستند كه مجبور به تحمل «تأكيد» شده و صورت كامل به خود گرفته‌اند. تبيين يافته‌هاي موردِ اشاره همراه با تحليل صوري شناسه هاي متممي وفسي در سطح رابط نحونوا در دستور واژينقشي به صورت گسترده همراه با نمونه‌هاي زباني در مقاله حاضر آورده شده‌است.