سياست خاورميانه اي روسيه پس از انقلاب هاي عربي: مطالعه موردي سوريه

موج خيزش هاي انقلابي در كشورهاي عربي خاورميانه از يك سو منجر به سرنگوني دولت هاي حاكم در تونس، مصر، ليبي و يمن شد و از سوي ديگر فضاي شكل گيري جنگ داخلي در سوريه را فراهم ساخت. همزمان با گسترش حركت هاي انقلابي در منطقه، روسيه با توجه به ترجيحات امنيتي، سياسي و اقتصادي خويش از رويكرد حفظ وضع موجود پيروي كرد و استراتژي خود را در حمايت از دولت قانوني دمشق مبتني ساخت. اين امر زمينه تقابل و در برخي موارد همكاري گسترده با برخي بازيگران منطقه را فراهم آورد. مقاله پيش رو تلاش دارد تا با بهره گيري از روش توصيفي تحليلي و بر مبناي نظريه واقع گرايي تهاجمي به تبيين اهميت گسترش حضور روسيه در خاورميانه به ويژه پس از خيزش هاي انقلابي بپردازد. يافته ها حاكي از آن است كه سياست روسيه بر مبناي ممانعت از تسري خيزش ها به منطقه اوراسيا و نيز ايفاي نقش بيشتر در معادلات بين المللي به دنبال خلاء ناشي از حضور ايالات متحده در منطقه قرار دارد كه اين امر دلايل واگرايي و همگرايي مسكو با برخي بازيگران منطقه را نيز آشكار مي سازد.