ديپلماسي نوين هند و نگرش اين كشور به سازمان همكاري شانگهاي

نگرش مثبت و تمايل به همكاري با سازمان همكاري شانگهاي توسط هند نشأت گرفته از سياست خارجي نوين هند مي‌باشد كه از دهه 1990 دنبال شده است. اگر بخواهيم بصورت خلاصه اين سياست خارجي را وصف نماييم مي‌توان آن را سياست خارجي عملگرايانه ناميد كه به دنبال تأمين منافع ملي و نه منافع ايدئولوژيك مي‌باشد. اين سياست نقطه مخالف سياست خارجي اين كشور پيش از اين دهه مي‌باشد. يكي از الزامات اين سياست كنارگذاشتن سياست حاصل جمع صفري و دنبال كردن سياست حاصل جمع مضاعف مي‌باشد. اين امر هند را ملزم به همكاري با اكثر كشورها، نهادها و مناطق دنيا كرده است. از اين طريق منافع اين كشور به صورت بهتري تأمين خواهد شد. اعلام همكاري و تلاش براي عضويت در سازمان همكاري شانگهاي نيز از اين منطق پيروي مي‌كند. همكاري با اعضاي اين سازمان مي‌تواند در متنوع سازي منابع انرژي اين كشور كمك كننده باشد. مقابله با تروريسم كه يكي از دلمشغولي هاي هند مي‌باشد از طريق اين مكانيسم چندجانبه بهتر تأمين خواهد شد. تجارت بيشتر با كشورهاي عضو و بويژه جمهوري‌هاي آسيايي مركزي براي اين كشور سودمند مي‌باشد. اين كشورها مي‌توانند بازار مناسبي براي كالاهاي هندي را فراهم نمايند. همچنين اين سازمان مي‌تواند ميداني گفتگويي را براي هند فراهم آورد تا به حل مناقشات و اختلاف نظرهايش با پاكستان و يا چين بپردازد.