رنسانس خياباني، تبييني بر بازخواني حيات اجتماعيِ بخش مركزي شهر زنجان

پژوهشِ حاضر مبتني بر نگرش ديالكتيكي، تفسيري هرمنوتيكي از رنسانس خياباني به‌عنوان ابزاري در دستيابي به استراتژي هاي نوزايي و برنامه‌ريزي‌هاي انسان‌محور به منظور بهبود كيفيت زيست اجتماعي و ارتقاي روزمرگي شهروندان در قلمروهاي باز شهري است. اين مطالعه درصدد است تا تأثيرپذيري فضاهاي باز شهري را از مقوله‌هاي متنوعِ اقتصادي، اجتماعي _ فرهنگي، كالبدي و زيبايي شناسانه‌ كه سابقاً به‌واسطه‌ رنسانس شهري به‌عنوان متأخرترين پارادايم در حل پرابلماتيك شهر شناخته ‌شده است را در قالب ‌استراتژي هايي بيان نمايد. از آنجايي‌ كه اين قلمروها تجلّيگاه حيات اجتماعي شهر و مكاني بر تبلور انديشه‌هاي مدني شهروندان هستند، اين مطالعه گامي در راستاي نوزايي، تحولات فضايي و توليد و بازتوليد فضاهاي اجتماعي از دست‌ رفته‌ شهر و ايده‌اي برخاسته از نظريه با رويكرد انسان‌محوري است. در حالي‌ كه گردآوري اطلاعات به‌صورت اسنادي و ميداني با استفاده از پرسشنامه، مشاهده و مصاحبه و شاخص سازي تجزيه‌وتحليل داده‌ها به روش كيفي با تحليل محتواي متن، كدگذاري و تحليل با نرم‌افزار MAXQDA انجام مي‌گيرد، به دليل موردي بودن پژوهش، تجزيه‌وتحليل يافته‌هاي كمي در راستاي توجيه يافته‌هاي كيفي با Amos انجام شد. جامعه‌ آماري پژوهش، پانل‌هاي هموژن از متخصصان امر هستند. نتايج حاصل از واكاوي‌ها، حكايت از وجود توان‌هاي بالقوه و پتانسيل‌هاي بالاي محدوده موردمطالعه و البته مطلوبيتِ شرايط در انساني شدن فضا دارند كه به‌واسطه استراتژي هاي رنسانس مبناي ارائه‌ شده در متن محقق مي‌شوند. اين پژوهش رنسانس خياباني را به‌عنوان پاسخي بر ارتقاي اين پتانسيل‌ها معرفي مي‌نمايد، در حالي‌ كه رنسانس خياباني منجر به پايداري اجتماعي در محدوده مطالعاتي و درنهايت در كل شهر خواهد شد.