معناي صحيح تجلي رب تعالي در آيات و روايات

فاقد عنوان لاتين

تجلي و ظهور كه در عرفان مصطلح شاه كليد مباحث مربوط به خلقت عالم است، در قرآن و احاديث معناي ديگري دارد؛ درست مقابل معنايي كه در فلسفه و عرفان مصطلح بر آن تحميل شده است. در فلسفه و عرفان رابطه خداوند و اشياء را به تجلي و ظهور مي دانند نه به خلق و ايجاد من العدم، يعني خلقتي كه مسبوق به عدم بوده باشد. اين ديدگاه متعارف كه در فلسفه و عرفان از نظر زماني وسعتي به تمامي تاريخ فلسفه دارد و در هر زمان و دوره اي از ادوار تاريخ فلسفه، در مكاتب گوناگون به زبان ها و عبارات مختلف و متعدد مطرح گشته و همواره از مباحث محوري فلسفه و عرفان و معارف غير وحياني بوده است، در انديشه وحياني به گونه اي ديگر مطرح گرديده ، بدين نحو كه تجلي هرگز مترادف با خلقت نبوده است. لذا توالي فاسدي كه بر معناي تجلي در فلسفه و عرفان مترتب مي باشد هرگز محمول براين معناي تجلي (متخذ از نصوص شرعيه) نمي گردد. همان توالي فاسدي كه سيري از نظريه حلول و اتحاد تا وحدت شهود و وحدت وجود و پانته ايسم را در بر ميگيرد. نكته مهم تر آن كه خود اين نظريات (وحدت وجود و وحدت شهود و حلول و اتحاد و ...) مبتني بر اعتقادات و پيش فرض هايي هستند كه در تباين كامل با مباني قرآن و عترت و نصوص شرعيه قرار دارند. از جمله اين پيش فرضها، قدم عالم، فاعل موجب بودن حق تعالي، صفت ذات دانستن اراده پروردگار، انكار خلق از علم و انكار وجود مخلوقات (ممكنات) و نيز مخلوقات ممكنات) را اطوار و شؤون و جلوات و مظاهر حق تعالي(واجب) قلمداد كردن است. نويسنده اين مقاله بينونت بين معناي قرآني و روايي تجلي با معناي برساخته آن در فلسفه و عرفان مصطلح را به خوبي واكاوي و تبيين نموده است و به ابطال پيش فرضهاي بيان شده كه مبناي نظريه اي چون وحدت وجود قرار گرفته است، مي پردازد و باب مفتوح تأويل ناروا و تفسير به رأي را فرو بسته و كلمه تجلي را به معناي حقيقي خود كه در نصوص شرعيه وارد شده بر مي گرداند و برحقيقت لغوي آن كه هرگز برابر خلقت و ايجاد نمي باشد تأكيد مي گذارد.

فاقد چكيده لاتين