بررسي اثرات تزريق سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي مشتق از ژله وارتون بندناف بر ترميم زخم ديابتي در موش‌هاي صحرايي نر

زمينه و هدف: در سال‌هاي اخير تعداد بيماراني كه از زخم‌‌هاي ديابتي رنج مي‌برند، افزايش يافته و روش‌هاي مرسوم درماني داراي نارسايي‌هايي مي‌باشند. هدف از اين تحقيق بررسي اثرات سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي ژله وارتون بندناف (WJMSCs) در التيام زخم ديابتي در مدل حيواني است. روش بررسي: طي اين تحقيق تجربي آزمايشگاهي كه در مركز تحقيقات پوست و سلول‌هاي بنيادي طي فروردين 1399 تا آذر 1399 انجام گرفت، سلول‌هاي WJMSC جداسازي شده و توانايي تمايز آن‌ها به سلول‌هاي استخوان و چربي و نيز بيان ماركرهاي اختصاصي ارزيابي شد. استرپتوزوسين جهت القاي ديابت در موش‌هاي صحرايي نر نژاد Wistar مورد استفاده گرفت. حيوانات به دو گروه كنترل (تزريق نرمال ‌سالين) و تزريق WJMSCs تقسيم‌بندي گرديدند. زخم‌هايي به قطر 8/0 سانتي‌متر در ناحيه پشت موش‌ها ايجاد شدند. پس از تزريق ساب‌درمال نرمال سالين و WJMSCs، التيام زخم به روش فتوگرافي در روزهاي 7، 14 و 21 ارزيابي شد. داده‌ها با استفاده از آزمون ttest و آناليز واريانس SPSS software, version 16 (IBM SPSS, Armonk, NY, USA) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: WJMSCs ماركرهاي تخصصي سلول‌هاي مزانشيمي را بيان كردند و قابليت تمايز به سلول‌هاي استخوان و چربي را داشته و از ميزان زنده‌ماني بالايي برخوردار بودند. تزريق سلول‌هاي WJMSCبه ناحيه ساب‌درمال در موش‌هاي دچار زخم ديابتي سبب تسريع التيام زخم نسبت به گروه كنترل شد. نتيجه‌گيري: تزريقWJMSCs در ناحيه ساب‌درمال زخم ديابتي مي‌تواند به‌طور موثري سبب تسريع التيام زخم ديابتي گردد. بر اين مبنا استفاده از سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي جدا شده از ژله وارتون بندناف مي‌تواند در سلول درماني به‌ويژه در حيطه ترميم زخم‌هاي ديابتي مورد توجه قرار گيرد.