كيفيت تعظيم شعائر و عناصر دخيل در مشروعيت آن (از منظر فقهاي اماميه و مغرب)

پس از فتح سرزمين‌هاي غربي توسط مسلمانان و به دنبال سقوط امويان و عباسيان و روي كار آمدن مرابطان، كه به گسترش و نشر مذهب مالكي پرداختند، اهالي مغرب اسلامي مذهب فقهي مالكي را برگزيدند. نفوذ فقه مالكي مانع نفوذ مذاهب فقهي ديگر به اين ديار گرديد. لكن اسناد تاريخي حكايت از نفوذ فقه جعفري و آئين تشيع در ميان گروه‌هايي از اهالي مغرب دارد. در دهه‌هاي اخير فعاليت‌هاي گسترده‌اي جهت اثبات همگرايي فقهاي مغرب اسلامي با آموزه‌هاي وهابيت صورت گرفته است. از آنجا كه يكي از مهم‌ترين بخش‌هاي تلاش‌هاي وهابيت، معطوف به اثبات مشركانه بودن پاره‌اي از مصاديق تعظيم شعائر است، لازم است به بررسي كيفيت تعظيم شعائر و عناصر دخيل در مشروعيت آن از منظر فقهاي مغرب پرداخته شود تا بطلان ديدگاه همگرايي ايشان با فقهاي وهابي نتيجه گرفته شود. بر پايه يافته‌هاي اين پژوهش ـ كه به روش تحليلي انجام شده است ـ فقهاي مغرب نه تنها همگرايي با وهابيت ندارند؛ بلكه در همگرايي نسبتاً كامل با فقهاي اماميه قرار دارند. سه عنصر قصد، عنوان و شكل تعظيم شعائر عناصر سه‌گانه دخيل در مشروعيت مصداق تعظيم شعائر از منظر فقهاي مغرب اسلامي و فقهاي اماميه هستند.