دستور گرايي از منظر شهيد بهشتي در پرتو نظريه امت و امامت

دستور گرايي يا قانون اساسي خواهي جرياني بود كه در يكصد سال اخير در كشورهاي بسياري تجربه گرديد. در حقوق اساسي جمهوري اسلامي ايران نيز به دنبال تصويب قانون اساسي سال 1358 برخي از شخصيتها از جمله شهيد بهشتي، تأثير بسياري در فرآيند و محتواي دستورگرايي داشتند. در اين ميان علاوه بر اينكه از لحاظ فرآيند تصويب متن قانون اساسي، ايشان در مجلس بررسي نهايي قانون اساسي حضور داشتند، از لحاظ محتوايي نيز قانون اساسي ايران تحت تأثير نظريه امت و امامت برآمده از ديدگاه ايشان بود. در اين مقاله سعي شده است ضمن بررسي قانون اساسي خواهي از منظر شهيد بهشتي، برخي از ابعاد مولفههاي تأثير انديشه ايشان، در چارچوب نظريه امت وامامت تحليل و ارزيابي شود. مهمترين يافته اين پژوهش، تأثيري است كه شهيد بهشتي با طرح نظريه امت و امامت در جريان تدوين قانون اساسي ايران داشته است.

No abstract