اثربخشي برنامه تركيبي آموزش فلسفه به كودكان و همدلي بر شايستگي اجتماعي دانش‌آموزان

هدف از اين مطالعه، اثربخشي برنامه تركيبي آموزش فلسفه به كودكان و همدلي بر شايستگي اجتماعي دانش‌آموزان ابتدايي بود. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش ‌آزمون – پس‌ آزمون  با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه دانش‌آموزان پسر پايه پنجم و ششم ابتدايي شهر تهران كه در سال 13981397 مشغول به تحصيل بودند. با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس، 30 نفر از افرادي كه نمره پايين‌تري در شايستگي اجتماعي كسب نمودند انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) قرار گرفتند. در مرحله بعد گروه آزمايش به مدت 10 جلسه 60 دقيقه‌اي در معرض آموزش تركيبي فلسفه براي كودك و همدلي قرار گرفت، در پايان جلسات، دانش‌آموزان هر دو گروه در دو مرحله، يك مرحله بلافاصله پس از پايان آموزش و يك مرحله بعد از گذشت دو ماه از آموزش مجدداً پرسشنامه‌ شايستگي اجتماعي فلنز و همكاران (1990) تكميل نمودند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از روش تحليل كوواريانس تك متغيري (آنكوا) استفاده شد. نتايج نشان داد كه اجراي اين برنامه مي‌تواند بر ارتقا شايستگي اجتماعي دانش آموزان تأثير معناداري بگذارد (01/0P ) و موجب افزايش شايستگي اجتماعي دانش آموزان گردد.