بررسي ارتباط بين تابآوري و خودبيمارانگاري ناشي از بيماري كوويد-19: مطالعه موردي در يك محيط شغلي

سابقه و هدف: بيماري كوويد19 علاوه بر اثرات جسماني، اثرات رواني نظير استرس، اضطراب و اختلالاتي همچون خودبيمارانگاري را به همراه دارد. در اين راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسي ارتباط بين خودبيمارانگاري با تاب‌آوري در شرايط همه‌گيري بيماري كوويد19 در يك محيط شغلي انجام شد. مواد و روش‌‌ها: مطالعه مقطعي حاضر در اواخر بهار سال 1399 در ارتباط با 275 نفر از كاركنان يكي از صنايع جنوب ايران انجام شد. ابزارهاي گردآوري اطلاعات عبارت بودند از: پرسشنامه دموگرافيك، پرسشنامه محقق‌ساخته، پرسشنامه خودبيمارانگاري ايوانز (Evans) و پرسشنامه تاب‌آوري CDRSC (ConnorDavidson Resilience Scale). اطلاعات جمع‌آوري شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS 22 و تحليل واريانس يك‌طرفه، Pearson و رگرسيون خطي مورد تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج نشان دادند كه ميانگين شيوع خودبيمارانگاري 33.37، انحراف معيار آن 14.87 و ميانگين كل و انحراف معيار نمره‌ تاب‌آوري 20.95±78.56 مي‌باشد. در اين مطالعه بين خودبيمارانگاري با متغيرهاي سن، سابقه كار، استفاده از وسايل حفاظت فردي، تجربه كرونا و توجه به اقدامات پيشگيرانه، رابطه معناداري وجود داشت (P 0.05). بين تاب‌آوري و متغير سن، سابقه كاري، توجه به اقدامات پيشگيرانه و استفاده از وسايل حفاظت فردي نيز رابطه معناداري مشاهده گرديد (P 0.05). شايان ذكر است كه رابطه منفي و قابل توجهي بين خودبيمارانگاري و تاب‌آوري وجود داشت. نتيجه‌گيري: با توجه به اثرات رواني بيماري كوويد19 نظير استرس و خودبيمارانگاري، انجام اقداماتي جهت كاهش اختلال خودبيمارانگاري و افزايش تاب‌آوري در بين كاركنان به عنوان يكي از راه‌كارهاي مقابله با خودبيمارانگاري به ويژه در مواجهه با شرايط سخت همه‌گيري كرونا ضروري مي‌باشد.