بررسي ارتباط بين سطح مواجهه شغلي با صدا و مهارتهاي ارتباطي كارگران در يكي از معادن ايران: يك مطالعه مقطعي

سابقه و هدف: صداي محيط كار يكي از عوامل استرس‌زاي شغلي محسوب مي‌شود. استرس مي‌تواند بر مهارت‌هاي ارتباطي افراد تأثيرگذار باشد. در اين راستا، مطالعه حاضر با هدف برسي ارتباط بين صداي محيط كار و مهارت‌هاي ارتباطي كارگران صورت گرفت. مواد و روش‌‌ها: مطالعه مقطعي حاضر در سال 1398 در يكي از معادن استان يزد انجام شد. جامعه آماري 80 نفر در نظر گرفته شد كه به دو گروه مواجهه و شاهد تقسيم شدند. ابزار گردآوري اطلاعات در اين مطالعه شامل دو پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك و مهارت‌هاي ارتباطي كوئين‌دام (Queendom) و همچنين اندازه‌گيري صدا به صورت دزيمتري و ترازسنجي صوت بود. بررسي‌هاي آماري با استفاده از نرم‌افزار SPSS 21 صورت گرفت. يافته‌ها: نتايج تحليل ارتباط بين مهارت‌هاي ارتباطي و مشخصات دموگرافيك نشان داد كه در بين تمامي افراد شركت‌كننده، رابطه معناداري بين مشخصات دموگرافيك دو گروه، نمرات زيرمقياس‌ها و نمره نهايي مهارت‌هاي ارتباطي وجود ندارد (P 0.05)؛ بنابراين دو گروه تفاوت معناداري با يكديگر نداشتند. در مقابل، بين مهارت‌هاي ارتباطي با سطح مواجهه صدا در دو گروه مورد مطالعه، ارتباط معناداري وجود داشت (P 0.05). نتيجه‌گيري: نتايج نشان دادند كه مهارت ارتباطي افراد در اثر مواجهه با صدا كاهش خواهد يافت. اين مهارت در مشاغل از اهميت بالايي برخوردار است و مي‌تواند بر بهره‌وري و حوادث اثرگذار باشد؛ بنابراين با كاهش مواجهه كارگران با صدا مي‌توان از كاهش توانايي كارگران پيشگيري نمود.