بررسي رابطه سازگاري شغلي با فلات زدگي شغلي با نقش تعديل گر خودكارآمدي شغلي (مورد مطالعه: كاركنان معاونت نيروي انساني ناجا)

پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه‌ي بين سازگاري شغلي و فلات‌زدگي شغلي با نقش تعديل‌گر خودكارآمدي شغلي انجام شده است. جامعه‌ي آماري كليه‌ي كاركنان معاونت نيروي انساني ناجا به تعداد 475 نفر بود كه براساس فرمول كوكران 212 نفر به‌عنوان نمونه‌ي آماري انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌هاي سازگاري شغلي از پرسش‌نامه‌ي استاندارد ديويس و لافكوايست (1984)، فلات‌زدگي از پرسش‌نامه‌ي استاندارد ميليمان (1992)، خودكارآمدي شغلي از پرسش‌نامه‌ي استاندارد شرر و مادوكس (1982) استفاده شده است. روايي اين پژوهش از طريق روايي محتوا و پايايي از طريق آلفاي كرونباخ براي هريك از پرسش‌نامه‌ها به‌ترتيب 0.859، 0.865 و 0.815 مورد تأييد قرار گرفته است. اطلاعات به‌دست آمده با الگوسازي استفاده از روش معادلات ساختاري و نرم‌افزارهاي SPSS و Smart PLS تجزيه‌و‌تحليل شد. يافته‌هاي پژوهش نشان‌دهنده آن است كه خودكارآمدي شغلي به‌عنوان تعديل‌گر رابطه‌ي بين سازگاري شغلي و فلات‌زدگي شغلي مطرح است. هم‌چنين نتايج نشان داد كه سازگاري شغلي و ابعاد مختلف آن با فلات‌زدگي شغلي رابطه‌ي مثبت و معناداري دارند.