مقايسه ريواروكسابان و انوكساپارين درجلوگيري از ترومبوآمبولي عودكننده سياهرگي در مبتلايان به سرطان‌هاي غيرهماتولوژيك، يك كارآزمايي باليني

زمينه و هدف: هپارين با وزن مولكولي كم به‌عنوان درمان اول در بيماران مبتلا به سرطان و ترومبوامبوليسم وريدي توصيه مي‌شود، اما بسياري از بيماران ترجيح مي‌دهند آنتي‌كوآگولاسيون‌هاي خوراكي و غيرتزريقي مقرون به‌صرفه را استفاده كنند. ترومبوآمبولي وريدي يك بيماري بسيار شايع در بيماران مبتلا به سرطان است. از اين‌رو هدف اين مطالعه بررسي اثربخشي و ايمني ريواروكسابان در مقايسه با انوكساپارين در بيماران مبتلا به سرطان و ترومبوامبوليسم وريدي مي‌باشد. روش بررسي: اين كارآزمايي باليني تصادفي بر روي 50 بيمار مبتلا به سرطان‌هاي غيرهماتولوژيك و DVT يا VTE در بيمارستان امام‌خميني اهواز از آبان 1398 تا فروردين 1399 صورت گرفت. افراد به‌طور تصادفي در دو گروه 25 نفره تحت درمان با ريواروكسابان (دوز mg 15 هر 12 ساعت در سه هفته ابتدايي و در ادامه دوز mg 20 روزانه خوراكي) يا انوكساپارين (دوز mg/kg 1 به‌صورت تزريق زيرجلدي هر 12 ساعت) قرار گرفتند و جهت بررسي ايمني، عوارض و اثربخشي درمان به مدت شش ماه فالوآپ شدند. يافته‌ها: سه سرطان شايع شامل سينه (11 نفر، 22%)، كولون (10 نفر، 20%) و ريه (هفت نفر، 14%) بود. هيچ موردي از رخداد ترومبوآمبولي عودكننده مشاهده نشد. خونريزي زياد تنها در يك بيمار (4%) از گروه انوكساپارين (0.05 P) و خونريزي كم نيز تنها در يك بيمار (4%) از گروه ريواروكسابان اتفاق افتاد (0.05 P). يك نفر (4%) در گروه انوكساپارين به‌دليل تب و نوتروپني فوت شد. اختلاف معناداري ميان فراواني DVT و PTE براساس سن بيمار (0.154=P)، جنسيت (0.430=P)، BMI (0.490=P)، بيماري زمينه‌اي (0.294=P)، سيگار (0.955=P)، نوع سرطان (0.527=P) و متاستازيك بودن سرطان (0.280=P) وجود نداشت. نتيجه‌گيري: اثربخشي ريواروكسابان كمتر از انوكساپارين نمي‌باشد، از اين‌رو مي‌تواند يك گزينه درماني مناسب براي بيماران سرطاني غيرهماتولوژيك و ترومبوآمبوليسم وريدي باشد. با اين حال، براي تأييد اين نتايج، به آزمايشات تصادفي و كنترل شده بيشتري نياز است.