تأثير درمان مبتني بر شفقت بر خودمهارگري و انعطاف‌پذيري تصوير ذهني از بدن بيماران مبتلا به چاقي داوطلب جراحي اسليو و باي پس معده

زمينه و هدف: چاقي يك مشكل پيچيده است كه مي تواند توسط تعداد زيادي از عوامل زيستي، روان‌شناختي و اجتماعي به وجود آيد. هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر خودمهارگري و انعطاف‌پذيري تصوير ذهني از بدن در بيماران مبتلا به چاقي داوطلب جراحي اسليو و باي پس معده بود. مواد و روش‌ها: روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري مطالعه حاضر نيز شامل تمامي بيماران مبتلا به چاقي داوطلب جراحي اسليو و باي پس معده مراجعه‌كننده به مركز درمان چاقي تهران در سال ۱۳۹۸ و در بازه زماني دي‌ماه تا بهمن‌ماه بودند. نمونه پژوهش حاضر شامل ۳۰ بيمار (۱۵ نفر گروه آزمايش و ۱۵ نفر گروه كنترل) كه به شيوه دردسترس انتخاب و به‌صورت تصادفي بين دو گروه جايگزين شدند. گروه آزمايش هشت جلسه ۹۰ دقيقه اي به‌صورت دو روز در هفته مداخله درمان مبتني بر شفقت را دريافت كردند و گروه كنترل نيز در ليست انتظار قرار داشتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودمهارگري تانجي و همكاران (۲۰۰۴) و پرسشنامه انعطاف‌پذيري تصوير ذهني از بدن ساندز و همكاران (۲۰۱۳) بودند. تجزيه‌وتحليل داده ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۴ و آزمون آماري تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر انجام شد. يافته‌ها: نتايج تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر نشان داد گروه آزمايش پس از مداخله، خودمهارگري و انعطاف‌پذيري تصوير ذهني از بدن بهتري نسبت به گروه كنترل نشان دادند. نتيجه‌گيري: ازاين‌رو، به نظر مي رسد درمان مبتني بر شفقت به‌طور معناداري باعث افزايش خودمهارگري و انعطاف‌پذيري تصوير ذهني از بدن بيماران چاق مي شود. ملاحظات نظري و عملي يافته هاي به‌دست‌آمده در اين مقاله موردبحث قرار گرفته است.