بهبود كارايي پردازنده‌هاي گرافيكي از طريق به كارگيري مناسب كنترل‌كننده‌هاي حافظه

امروزه ازپردازنده‌هاي گرافيكي به عنوان بستري مناسب براي پردازش‌ موازي همه منظوره استفاده مي‌شود. روند پيكربندي پردازنده‌هاي گرافيكي در طول سال‌هاي گذشته به اين شكل بوده است كه همواره با افزايش ظرفيت پردازشي و زياد شدن منابع رو تراشه‌ي پردازنده‌ گرافيكي ، پهناي باند آن نيز افزايش مي‌يابد. در نگاه اول اين نسبت مستقيم بين قدرت پردازنده‌ي گرافيكي و پهناي باند آن كاملاً منطقي به نظر مي‌رسد. چرا كه بارهاي كاري به نسبت مقدار داده‌اي كه از حافظه مي‌خوانند، پردازش انجام مي‌دهند. اما با نگاهي عميق‌تر به بارهاي كاري مختلف مشاهده مي‌ كنيم كه براي تعداد قابل توجهي از بارهاي كاري ميزان بهره‌وري پهناي باند بسيار پايين است. در حالي كه بهره‌وري هسته‌هاي پردازشي و منابع روي تراشه‌ي پردازنده‌ي گرافيكي همچنان بالا است. بنابراين، براي همه‌ي بارهاي كاري رعايت نسبت مستقيم بين قدرت پردازنده‌هاي گرافيكي و پهناي باند آن‌ها لازم نيست. در اين پژوهش، ابتدا بر مبناي مشاهدات مذكور رويكرد جديدي براي طراحي پردازنده‌هاي گرافيكي با قدرت پردازشي بالا و پهناي باند كمتر ارائه مي‌شود و در ادامه، فرصت‌هاي برآمده براي استفاده از مساحت به دست آمده از كاهش پهناي باند، بررسي شده و روش‌ هاي مناسب استفاده از اين مساحت ارائه مي‌شود.