بررسي تطبيقي شايستگي‌هاي حرفه‌اي صنايع دستي در چند كشور و تبيين وجوه مغفول آن در برنامه‌ درسي دوره‌ كارشناسي ايران

بيان مسئله: با توجه به اهميت و لزوم توسعه‌ صنايع دستي به عنوان يك مؤلفه‌ فرهنگي اقتصادي، نياز است در تمامي ابعاد مؤثر بر آن مطالعاتي صورت گيرد و راهكاري در اين خصوص تبين شود. آموزش عالي اين رشته در مقطع كارشناسي از سال 1362 اقدام به جذب دانشجو كرده و تاكنون از يك برنامه‌ درسي ثابت و با رويكردي يكسان تبعيت كرده است. از آنجايي كه شايستگي‌ها و لزوم توجه به آنها به عنوان يك امر توسعه‌دهنده در برنامه‌هاي درسي ضروري است؛ بايد در هر رشته‌اي به طور پياپي و با توجه به شرايط موجود مورد بررسي و ارزيابي قرار گيرد. بر اين اساس پژوهش حاضر در صدد پاسخ به اين سؤال است كه شايستگي‌هاي حرفه‌اي صنايع دستي مقطع كارشناسي ايران كه در برنامه‌ درسي آن كمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند، كدامند؟ اين مطالعه مي‌تواند مقدمه و راهكاري بر لزوم توجه و بازنگري برنامه‌ درسي اين رشته محسوب شود. هدف پژوهش: شناسايي وجوه مغفول شايستگي‌هاي حرفه‌اي در برنامه درسي دوره‌ كارشناسي صنايع دستي ايران، هدف اصلي اين مطالعه است. روش پژوهش: تحقيق پيش رو از نوع كيفي و با روش اسنادي و تحليل محتواي كيفي صورت گرفته است. استفاده از رويكرد تطبيقي در اين پژوهش نيز، با هدفِ بررسي شايستگي‌هاي حرفه‌اي صنايع دستي در آموزش عالي كشورهاي ايران، تركيه، مالزي، هند و انگليس در سه بٌعد دانش، مهارت و نگرش انجام شده است. نتيجه‌گيري: نتايج حاصله نشان مي‌دهد كه در راستاي ارتقاي رشته‌ صنايع دستي در ايران علاوه بر تأكيد برنامه‌ درسي بر مهارت‌هاي فني و دانش فرهنگي و تاريخيكه خود از اهميت بسياري برخوردارند لازم است ساير شايستگي‌هاي ضروري، با رويكردهاي كارآفريني، اقتصادي و اجتماعي نيز مورد توجه جدي قرار گيرند.