بررسي الگوهاي روايتي منظومه‌‌ مه‌م و زين با تكيه بر رابطه‌هاي صوري/ مضموني

هر متن روايي/ نمايشي داراي الگويي ويژه است كه در فرايندي نظام‌بنيان و هدفمند در ساختاري از مجموعه‌‌‌‌ عناصر نشانه معنايي در مسير تحولي داستان در تعامل با نشانه‌ها‌ قرار مي‌گيرند و در نهايت به توليد معنا مي‌انجامد. در اين تحقيق با اشاره‌اي گذرا به دورنماي مطالعات و نظريه‌هاي نشانه‌شناسي، بر پايه نظريه‌هاي روايت‌ و نشانه‌معناشناسي گفتماني و با تمركز بر تحليل الگوي روايي و نشانه‌هاي صوري/ مضموني در فرايند روايي داستان به يك متن نمايشي منظوم پرداخته‌ايم. مسأله‌اي اصلي ما در اين پژوهش چگونگي كاركرد عناصر ساختاري روايت در توليد معنا است؛ بدين‌معني كه كاركرد عناصر روايي چون كنش و شِوش و يا عملكرد عوامل صوري/ مضموني در بُعد نشانه ـ معناها در فرايند داستاني چگونه به يك گفتمان پيچيده از معناها تبديل مي‌شوند.نتيجه‌ي به دست آمده نشان مي‌دهد كه عناصر روايي داستان در يك الگوي منسجم منجر به توليد معنا مي‌شوند و از اين رهگذر نشانهمعناهاي صوري/مضموني در ساختن بُعد ارزشي روايت و ايجاد و انتقال معاني، در بستري ساختمند از الگوهاي روايتي شكل مي‌گيرند. البته نبايد از نظر دور داشت كه عواملي چون بافت مكان/زمان و عناصر فرهنگي/اجتماعي در سه سطح نويسنده، متن و مخاطب نيز در درك و توليد معنا نقش انكارناپذيري دارند.