كيفيت سود: چالش بزرگ حسابداري

نقطه شروع بسياري از تصميم هاي اقتصادي و سرمايه گذاري، آگاهي از كم و كيف سود گزارش شده شركت به عنوان شاخصي از عملكرد مديريت آن است. در اين ميان به دليل جدايي مالكيت از مديريت، همواره سود گزارش شده توسط مديريت، بيانگر سود واقعي مورد درخواست سرمايه-گذاران نيست. چرا كه سود به واسطه عدم ارائه تعريف واحد ، جامع و چارچوب مند در ادبيات حسابداري و نيز به دليل انعطاف و خلاء استانداردهاي گزارشگري مالي، اين امكان را براي مديران فراهم مي كند كه سود را براي دستيابي به اهداف و منافع شخصي خود مورد دستكاري قرار دهند. به عبارتي در حال حاضر سود خالص ارائه شده تركيبي از اقلام واقعي، گاهي صوري و اقلام تخميني است و عيوب اين سود كه جنبه واقعي بودن را از آن دور مي كند اين است كه اولا معاملات صوري اساسا مبناي واقعي نداشته و در صورت كشف آن، تقلب در گزارشگري مالي محسوب مي شود دوما اقلام تخميني و قضاوتي هم نتيجه پندارهاي مديريت است و نه دادوستدهاي انجام شده و اصولا نمي توان به چنين اقلامي صفت واقعي را منتسب كرد و بالاخره مبادلات واقعي هم ممكن است از تمايلات مديريتي مصون نمانده باشد. درنتيجه بايد از مفهوم سود واقعي چشم پوشي و به سطح سود حسابداري با كيفيت اكتفا كنيم. ضمنا بيان صادقانه سود به شكل ايده آل (از منظور تئوريك) امكان پذير نيست و نمي توان مفهوم سود اقتصادي را به عنوان الگويي مناسب و عملي براي ارائه يك سود حسابداري با كيفيت تلقي كرد و تمسك به اين مفهوم در دنياي حسابداري امكان پذير نيست و در نهايت جنبه هاي دقت و حساسيت سود نيز در حال حاضر چندان گره گشا نيست.