اثربخشي درمان شفقت به خود بر معنايابي در زندگي و رضايت جنسي زنان داراي همسر معتاد در شهر مشهد

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان شفقت به خود بر معنايابي در زندگي و رضايت جنسي زنان داراي همسر معتاد در شهر مشهد بود. روش پژوهش: از نوع نيمه آزمايشي، به شيوه پيش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه زنان داراي همسر معتاد مراجعه‌كننده به مراكز ترك اعتياد بودند كه از طريق نمونه‌گيري در دسترس و هدفمند 30 نفر انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي 15 نفر در گروه آزمايشي شفقت به خود و 15 نفر در گروه كنترل قرار گرفتند. از پرسشنامه‌‌ معناي زندگي استايگر و فرايزر (2006) و رضايت جنسي ياوري كرماني (1386) براي گردآوري داده‌ها در پيش‌آزمون و پس‌آزمون استفاده شد. گروه آزمايش در 8 جلسه 120 دقيقه‌اي آموزش درمان شفقت به خود شركت كردند. يافته‌ها در تحليل كوواريانس چندمتغيره و تك متغيره در گروه آزمايش و كنترل نشان داد كه آموزش شفقت به خود در افزايش معنايابي در زندگي (p 0.01 ،12.42=F)، حضور معنا (p 0.05 ،4.25=F) و جستجوي معنا در سطح ( p 0.01 ،17.84=F) و رضايت جنسي (93.51)F در سطح (0.001 P) در زنان تأثير معنادار داشت. نتايج پژوهش حاضر حاكي از آن است كه آموزش شفقت به خود، روش مؤثري براي افزايش معناي زندگي و رضايت جنسي در زنان داراي همسر معتاد است.