بررسي اثر پليمر سوپرجاذب، خاك برگ و خاك ارّه بر صفات رويشي و فيزيولوژي نهال‌هاي كهور پاكستاني (Prosopis juliflora) در مناطق بياباني (مطالعه موردي: منطقه مهران)

در حال حاضر كمبود آب و بيابان‌زايي از مشكلات جدي در بسياري از نواحي دنيا محسوب شده كه توسعه پوشش گياهي و رشد محصولات كشاورزي را در معرض خطر جدي قرار داده است. ازاين‌رو مديريت صحيح و بكارگيري روش‌هاي نوين به‌منظور افزايش بازدهي آبياري و در نتيجه بهبود بهره‌برداري از منابع محدود آب، ضرورتي اجتناب‌ناپذير مي‌باشد. يكي از اين روش‌ها كه اخيراً مورد توجه قرار گرفته، استفاده از افزودني‌هاي مختلف مانند پليمري و طبيعي است. هدف از اين تحقيق بررسي اثر سوپرجاذب‌هاي طبيعي و مصنوعي بر عملكرد گونه كهور پاكستاني در شرايط اقليمي و ادافيكي مناطق خشك استان ايلام به‌ويژه در دشت محسن‌آب شهرستان مهران است و موضوعي است كه كمتر در اين منطقه و به‌طوركلي در حوزه مناطق خشك و نيمه‌خشك به آن پرداخته شده است. در اين راستا اثرهاي افزودني‌هاي طبيعي (خاك‌برگ و خاك‌ارّه) و سوپرجاذب مصنوعي (پليمر نانوهورسان) بر نهال‌هاي كهور پاكستاني با مقايسه ميانگين 13 شاخص رويشي و فيزيولوژي در قالب طرح بلوك كاملاً تصادفي مورد بررسي و مقايسه قرار گرفته است. نتايج اين مطالعه نشان داد كه اثر منابع تغييرات برون گروهي (تيمارها) بر كليه صفات مورفولوژي و فيزيولوژي گونه مورد مطالعه به‌جز در صفات رويشي، ضريب پايداري و شاخص ويژه سطح برگ در سطح آماري پنج درصد معني‌دار بوده است. بنابراين به‌عنوان يك نتيجه‌گيري كلي، مي‌توان گفت كه اكثريت شاخص‌هاي رويشي نهال‌هاي كهور پاكستاني در اثر استفاده از تيمارهاي مورد بررسي بهبود يافته است، بنابراين اضافه كردن افزودني‌هاي طبيعي و غيرطبيعي در اين منطقه و مناطق مشابه توصيه مي‌گردد.